اثر روش های فرآوری دانه جو و منابع نیتروژن غیر پروتئینی جیره غذایی بر خصوصیات تجزیه پذیری شکمبه ای، تولید گاز و تولید پروتئین میکروبی در بره های پرواری نژاد افشاری

این آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با هفت تیمار شامل گروه شاهد حاوی دانه جو کامل (بدون فرآوری) و بدون اوره و کود مرغی، تیمارهای ۲ و ۳ و ۴ به­ترتیب با روش­های فرآوری مختلف آسیاب کردن، پرک کردن و پلت کردن با سطح معین اوره (۱ درصد) و تیمارهای ۵ و ۶ و ۷ به­ترتیب با روش­های فرآوری مختلف آسیاب کردن، پرک کردن و پلت کردن با سطح معین کود مرغی (۱۲ درصد) روی بره­های نر نژاد افشاری انجام گرفت. نتایج نشان دادند، روش­های فرآوری دانه جو به همراه منابع نیتروژن غیرپروتئینی تاثیر معنی­داری بر قابلیت هضم ظاهری ماده خشک و ماده آلی داشت. پارامترهای مختلف تجزیه پذیری ماده خشک، پروتئین خام و الیاف نامحلول در شوینده خنثی تیمارهای آزمایشی تفاوت معنی داری بین تیمارها را نشان داد. تجزیه پذیری موثر ماده خشک، پروتئین خام و الیاف نامحلول در شوینده خنثی با سرعت عبور ۲، ۵ و ۸ درصد در ساعت بین تیمارهای آزمایشی تفاوت معنی داری داشت. نتایج نشان داد که بین تیمارهای آزمایشی از نظر پارامترهای تولید گاز و میزان گاز تولیدی در ۹۶ ساعت، قابلیت هضم مواد آلی، میزان انرژی قابل متابولیسم و ​​غلظت اسیدهای چرب فرار با زنجیره کوتاه تفاوت معنی داری وجود داشت. میزان دفع هر یک از مشتقات پورین (آلانتوئین، اسید اوریک، گزانتین + هیپوگزانتین) و دفع کل مشتقات پورین از طریق ادرار و میزان پروتئین میکروبی سنتز شده در شکمبه تحت تاثیر جیره های آزمایشی قرار گرفت و تفاوت مشاهده شده معنی دار بود. تفاوت معنی داری در pH شکمبه و نیتروژن آمونیاکی در تیمارهای آزمایشی وجود داشت. به طور کلی، استفاده از اوره (۱ درصد) و کود مرغی (۱۲ درصد) با روش­های مختلف فرآوری دانه جو بدون اثرات منفی بر تجزیه پذیری شکمبه­ای، فراسنجه­های شکمبه­ای مایع و تولید گاز از نظر تولید پروتئین میکروبی می­تواند مفید باشد.

Keywords:

تولید گاز , تجزیه پذیری شکمبه ای , تولید پروتئین میکروبی , نیتروژن غیرپروتئینی