بررسی داستان زاغ و روباه در ادبیات های(فرانسوی و ترکی و فارسی و کردی و عربی )

ادبیات کودک یکی از شاخه های ادبی است که ابتدا در اروپا مورد توجه قرار گرفت و سپس به سایر کشورها راه یافت. این نوع ادبی در دوره ی جدید خود، مخاطب -یعنی کودک- را مورد توجه قرار میدهد و سعی میکند با توجه به درک کودک و برای لذت او سروده شود. حکایات یکی از منابع مهم تشکیل دهنده ی ادبیات کودک هستند. برخی از حکایات مختص گروه و سرزمینی خاص هستند اما برخی از حکایات در سراسر جهان پراکنده اند؛ و ترجمه میتواند در این پراکندگی نقش مهمی را ایفا کند. این حکایت درکتب بسیاری همچون افسانه های ازوپ ۶۰۰) پیش از میلاد)، کلیله و دمنه (سالهای ۱۰۰ تا ۵۰۰ پیش از میلاد)، کتاب حکایات ژان دو لافونتن شاعر فرانسوی ۱۶۶۸) میلادی) و… قرار دارد. منبع حبیب یغمایی برای سرودن روباه و زاغ شعر لافونتن بوده است. خوب است بدانید تصویرسازی »درس روباه و زاغ« در کتاب فارسی یعنی کلاغی که قطعهای پنیر به دهان گرفته و بالای درختی نشسته است و روباهی که پای درخت در حال صحبت با اوست، اثر پرویز کلانتری است. شاعران دیگری نیز شعر ژان دو لافونتن را ۱از فرانسه به فارسی برگردان کرده اند که بهترین آنها به ایرج میرزا و نیر سعیدی تعلق دارند. این شعر جای خود را در میان نسلهایمختلف باز کرده و در سالهای اخیر برخی شاعران طنزسرا سعی نموده اند با پر و بال دادن و نگاه متفاوت به داستان روباه و زاغ نسخه های متعددی از آن را بسرایند.این داستان در زبان ترکی را برای اولین بار »میرزا علی اکبر صابر« شاعر آذربایجانی دوره مشروطه و صاحب کتاب »هوپ هوپ نامه« به ترکی آذربایجانی ترجمه و به نظم درآورده است. «صابر« همان شاعری است که شعرهایش در مجله »ملانصرالدین« چاپ می شد و »نسیم شمال« به محض چاپ شعرهایش آن را به فارسی ترجمه می کرد.این داستان در زبان کردی توسط یونس ملا رئوف، (۱۹۱۷-۱۹۴۸) شناخته شده با نام ادبی خود دڵدار ، به معنی "عاشق"، از شاعران ک۴رد است ترجمه کرده است. در ادبیات عرب نیز نمونه ای از این قطعه وجود دارد که توسط محمد عثمان جلال سروده شده استکه در کتاب العیون الیواقظ فی الامثال و المواعظ وجود دارد. این دیوان مجموع حکایاتی را در بردارد که نقش مهمی را در شکل گیری ادبیات کودک در مصر را برعهده دارد.این مقاله با روش تحلیلی-توصیفی بیان می کند که این داستان اخلاقی به اکثر زبان های دنیا ترجمه شده است و هر زبان تا حدودی مطابق فرهنگ و فولکلور خود تغییراتی در محتوای شعر انجام داده است و به مخاطب میآموزد خودپسند نباشد و از چاپلوسی و تعریف دروغین دیگران تحت تاثیر قرار نگیرد، زیرا با گوش دادن به حرف آنها ممکن است داراییهای گرانبهای خود را از دست بدهد.