بررسی تطبیقی داستان اعتماد کردن آن ابله بر تملق و وفای خرس از مولوی با (دۆستی نەزان) از استاد هەژار موکریانی

پهلوانی در راهی می رفت که ناگهان دید اژدهایی قوی، خرسی شکار کرده و می رود که او را بخورد . مرد ، جلو می رود و با دلاوری تمام ، آن اژدها را می کشد و خرس را می رهاند . خرس وقتی این جوانمردی مرد را می بیند به او انس می گیرد و با او دوست می شود . مرد راهی طولانی را درمی نوردد و سرانجام خسته می شود و در جایی استراحت می کند و آرام سر بر بالین می نهد و به خواب می رود و خرس نیز مانند نگهبانی دلسوز از او مراقبت می کند . در همین هنگام مردی دانا و خیرخواه این وضع را می بیند . پیش می رود و آن مرد دلاور را بیدار می کند و به او می گوید : این خرس کیست و با تو چه مناسبتی دارد ؟ مواظب او باش و به مهر و دو ستی او اعتماد مکن. آن دلاور ساده لوح که به دو ستی خرس دل خوش کرده بود از سخن۵ این نا صح می رنجد و می گوید : تو از ح سادت این را می گویی.مرد خیرخواه هرچه از عواقب ناگوار این دو ستی سخن می گوید آن پهلوان گوش نمی دهد ۱ مرد می رود و آن دلاور نیز سر بر زمین می نهد و به خواب می رود . و خرس نیز به مراقبت او می پردازد . در همین هنگام چند مگس روی صورت آن مرد می نشینند و او را آزار می دهند . خرس به قصد خدمت و دوستی می رود سنگی بزرگ برمی دارد تا بر مگ سان بکوبد و ولی نعمت خود را آ سوده سازد . سنگ ار بر بالای سر خود می برد و محکم بر صورت آن بینوا یم کوبد و در دم هلاکش می سازد. قبل از مولانا این دا ستان در کتاب فرائد ال سلوک سجا سی با همین م ضمون اما با شکلی متفاوت آمده ا ست .این مقاله با روش تحلیلی- توصیفی با رویکرد تطبیقی به تطبیق دو داستان پرداخته است و روشن نموده است که استاد هەژار داستان را از مولانا گرفته است اما تغییراتی برآن داشته است، ایشان مستقیما وارد داستان می شود و به جای پهلوان و نجات دادن خرس از چنگال اژدها، از باغبان استفاده می کند که خرس نگهبان باغ و هم نگهبان او و خانواده اش می شود و همچنین ایشان اشاره به درخت دارد که باغبان در روزی از تابستان که خسته می شود زیر درخت انجیر می خوابد ، درحالی که مولانا اشاره دارد آن مرد در راه استراحت می کند و بعد هر دو در مزاحم شدن مگس ها با آن شخص ا شاره دارند و هر دو به هلاک شدن و نابودی آن مرد به دست خرس با سنگ بزرگ اشاره دارند، وهمچنین در عنوان داستان هم با هم اخلاف دارند که مولانا با خرس و آن ابله که بر وفای او اعتماد کرده بود و استاد هەژار با عنوان (دۆستتتی نەزان)و هر دو در نتیجه گیری انسان ها را از دوستی با نادانان برحذر می دارند . مولانا در این حکای ت زبان دو ستی احمقان را بیان دا شته ا ست . او می گوید دو ستی آنان در واقع د شمنی ا ست و د شمنی آنان دوستی محسوب آید . آن مرد زورمند ، تمثیل کسانی است که جسمی قوی و عقلی کم دارند و دوست را از دشمن نمی توانندبشناسند .

Keywords:

مولوی , هەژار , تطبیق دو داستان , شباهت و تفاوت های دو داستان .