سنجش پایداری گردشگری شهری با تاکید بر بهسازی و احیاء بافت تاریخی (نمونه موردی بافت تاریخی شهر اردبیل)

احیا و نوسازی شهری، توسعه مجدد بافتهای شهری که کارکرد اقتصادی اصلی خود را در تغییرات اقتصادی جهانی از دست داده بودند در بر داشته است.بیشتر نواحی مرکزی شهری توانایی لازم برای گردشگری خصوصاً در سطح بین المللی را دارا می باشند. در سال های اخیر با توجه به توسعه گردشگری ، بافت های مرکزی شهرها و به دنبال آن نوسازی و احیای این بافتها مورد توجه قرار گرفته است. بافت مرکزی شهر اردبیل با تاکید خاص بر بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی، که در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده ضرورتی انکار ناپذیر در درک معضلات کالبدی فضایی، اجتماعی و اقتصادی معاصر این بافت را دارا می باشد. همین اهمیت و ارزش باعث جذب گردشگران زیادی به این بافت شده است اما قدمت بالای آن ظرفیت پذیرش بافت را کاسته است. بدین منظور اقدامات مختلف و متعدد در جهت توسعه مجدد صورت گرفته ولی نتوانسته است موفقیت آمیز باشد، در این پژوهش سعی شده با توجه به مشکلات گردشگران و ساکنین، الگوی مناسبی برای احیای مجدد مرکز شهر اردبیل ارائه شود. روش تحقیق در این مقاله توصیفی ، تحلیلی و اسنادی می باشد ، علاوه بر آن برای اثبات فرضیات از تکمیل پرسشنامه در بین دو جامعه آماری ساکنین و گردشگران و نیز روشهای آماری استفاده شده است. نتایج این تحقیق نشان می دهد که مشکلات مدیریتی، عدم مشارکت مردم محلی و عدم تبلیغات و شناساندن سایر جاذبه های شهر اردبیل از عوامل مهم ناپایداری گردشگری در بافت مرکزی شهر اردبیل است.برای رفع این مشکلات راهکارهایی مانند مشارکت مردم محلی، گسترش تبلیغات و هماهنگی دستگاههای مختلف ارائه می شود.

Keywords:

گردشگری , گردشگری پایدار , بافت تاریخی شهر اردبیل , مشارکت مردم