نقش قومیت گرایی در روابط فرهنگی - سیاسی جمهوری اسلامی ایران و آذر بایجان (۲۰۱۴-۱۹۹۰ )

اهداف این پژوهش شناسایی راهکارهای تعمیق و گسترش روابط بین دو کشور جمهوری اسلامی ایران و آذر بایجان با ملاحظه وجود اشتراکات و اختلافات و همچنین شناخت و بررسی راهکارهای بهبود روابط دو کشور همسایه ایران و آذربایجان می باشد. همچنین با توجه به اینکه این پژوهش می تواند مورد استفاده نهادهای سیاسی همچون وزارت امور خارجه شورای عالی امنیت ملی و ... باشد لذا پرداختن به این موضوع از اهمیت خاصی برخوردار است . سوال اصلی مقاله حاضر این است که قومیت گرایی چه تاثیری بر روابط فرهنگی سیاسی ایران و اذر بایجان داشته است ؟ فرضیه مورد نظر این است که با توجه به اشتراکات و اختلافات فرهنگی سیاسی و همچنین نقش قومیت گرایی در کشور جمهوری اسلامی ایران و اذربایجان راهکارهایی چند برای تعمیق و گسترش روابط دو کشور وجود دارد. در این پژوهش به این نتیجه رسیدیم که قومیت گرایی به عنوان پدیده ای که احساسات خویشاوندگرایی ، تعلقات نژادی ، کم ارزش خواندن هویت و فرهنگ دیگران را در فرد تقویت و نوعی تمایزطلبی و جدایی خواهی را تشدید می کند.

Keywords:

قومیت گرایی , روابط فرهنگی , روابط سیاسی , کشور ایران و آذربایجان