مقایسه اثر مورفین به دو روش اینترانازال و وریدی در اعمال جراحی ارتوپدی در اندام فوقانی

سابقه و هدف: کنترل درد یکی از مهم ترین مسائل پس از عمل جراحی محسوب می شود و پرکاربردترین داروها جهت آن مورفین است. جهت استفاده از مورفین، روش های متفاوتی وجود دارد. در این مطالعه، هدف ما مقایسه ی اثر مورفین به دو روش اینترانازال و وریدی در اعمال جراحی ارتوپدی در اندام فوقانی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، ۸۶ بیمار به صورت تصادفی در دو گروه اینترانازال (۴۳ نفر) و وریدی (۴۳ نفر) قرار گرفتند و شدت درد با استفاده از معیارهای VAS و NRS ثبت شد. همچنین تهوع، استفراغ، خارش، بی قراری، گیجی، وضعیت همودینامیک و SPO۲ بیماران در دقایق ۱۰، ۳۰، ۶۰ و ساعات ۲ و ۴ بعد از دریافت مورفین ثبت شد. داده های به دست آمده پس از جمع آوری به نرم افزار SPSS۲۲ وارد شده و برای تحلیل داده ها از تست های t-test، من ویتنی، تست دقیق فیشر و کای دو استفاده شد. یافته ها: ۱۹/۸درصد (۱۷ نفر) از افراد مورد مطالعه زن و ۸۰/۲ درصد (۶۹ نفر) مرد بودند. اطلاعات دموگرافیک بین افراد شرکت کننده تفاوت معناداری را نشان نداد (۰۵ /۰P>). میانگین درد در ۴ ساعت بعد از عمل در گروه وریدی (۲/۱۹) به طور معناداری کم تر از گروه اینترانازال (۳/۷۶) بود، همچنین در وضعیت همودینامیک، تنفس و SPO۲ در دو گروه تفاوت معنادار بود (۰۵ /۰P<). سایر متغیرها شامل تهوع و استفراغ، خارش، بی قراری و سرگیجه یکسان گزارش شدند (۰۵ /۰P>). استنتاج: نتایج این مطالعه نشان دادند که استفاده از هر دو روش اینترانازال و وریدی مورفین بعد از عمل جراحی باعث کاهش درد بیمار شده و حداقل عوارض را ایجاد می کنند، اما روش وریدی به دلیل ورود و جذب سریع تر به خون تاثیر بیش تری دارد.

Keywords:

morphine , pain , intranasal , intravenous , orthopedic surgery , مورفین , درد , اینترانازال , وریدی , عمل جراحی ارتوپدی