اثر تمرین منظم شنا و عصاره سیر بر مرگ برنامه ریزی شده سلول های کبدی در موش های پیر تحت القا دوکسوروبیسین

مقدمه و هدف: عامل اصلی بیماری های وابسته به سن را می توان افزایش آسیب اکسایشی DNA ذکر کرد. این آسیب می تواند منجر به ترجمان ژن های خاصی شود که تکثیر و مرگ سلولی را تنظیم می کنند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر یک دوره تمرین منظم شنا به همراه مصرف عصاره سیر بر میزان Bax و Bcl-۲ بافت کبد موش های پیر تحت القای دوکسوروبیسین می باشد.   مواد و روش ها: چهل ودو سر موش صحرایی نر مسن ۴۰ تا ۵۰ هفته ای با میانگین وزن اولیه ۲۵۰ تا ۳۰۰ به روش تصادفی به شش گروه تقسیم شدند: ۱. کنترل؛ ۲. سالین؛ ۳. دوکسوروبیسین؛ ۴. دوکسوروبیسین و تمرین؛ ۵. دوکسوروبیسین و سیر؛ ۶. دوکسوروبیسین و سیر و تمرین. برای القای بیماری مزمن کلیوی از داروی دوکسوروبیسین، به میزان ۵/۸ میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن استفاده شد. برنامه تمرینی اصلی به صورت تمرین شنا به مدت هشت هفته و هر هفته سه روز و هر روز سی دقیقه بود. گروه های دریافت کننده مکمل و تمرین و مکمل، روزانه یک میلی لیتر عصاره سیر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، به مدت هشت هفته به صورت خوراکی (گاواژ) دریافت کردند. چهل وهشت ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و پس از ۱۰ تا ۱۲ ساعت ناشتایی، موش ها بی هوش شده و بافت کبد بلافاصله جدا و در فریزر با دمای منفی هفتاد درجه سانتی گراد برای اندازه گیری سطوح Bax و Bcl-۲ استفاده گردید. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی جهت تعیین محل اختلاف بین گروه ها استفاده گردید.   نتایج: نتایج نشان داد هشت هفته تمرین شنا و مصرف عصاره سیر و ترکیب تمرین و سیر سبب افزایش معنی داری در سطوح Bcl-۲ و همچنین کاهش معنی داری در سطوح Bax و نسبت Bcl-۲/Bax بافت کبد موش های مسن تحت القای دوکسوروبیسین شد (۰۵/۰>P < /span>).   نتیجه گیری: فعالیت ورزشی، استفاده از مکمل عصاره سیر و ترکیبی از این دو شیوه می توانند، به عنوان روش های درمانی غیردارویی موثر، جهت کاهش آسیب کبدی و حمایت بافت کبد در مقابل آسیب های ناشی از استرس اکسایشی و التهابی افزایش سن محسوب شوند

Keywords:

تمرین هوازی , عصاره سیر , مرگ برنامه ریزی شده سلول , دوکسوروبیسین