تشدید تشنجات ناشی از انفوزیون وریدی پنتیلن تترازول توسط عصاره آبی الکلی نپتامنتوئیدس در موش کوچک آزمایشگاهی

مقدمه: مصرف تکراری اسطوخودوس در طب سنتی ایران برای برخی از اختلالات عصبی از جمله صرع توصیه شده است. در ایران هم  لوندولا افیشینالیس وارداتی و هم نپتامنتوئیدس بومی با نام اسطوخودوس شناخته میشوند. علی رغم وجود گزارشاتی مبنی بر اثرات ضد صرعی و آنتی اکسیدانی لوندولا افیشینالیس، از این نظرهیچ گزارشی در باره  نپتا منتوئیدس در دسترس نیست. لذا این مطالعه به منظور بررسی اثر ضد صرعی و آنتی اکسیدانی عصاره نپتامنتوئیدس بر تشنج ناشی از تزریق داخل وریدی زمانبند پنتیلن تترازول (PTZ) در موش طرح ریزی شد. مواد و روش­ها: مدل تشنجی توسط انفوزیون داخل وریدی زمانبند PTZ در نظر گرفته شد و اثر ضد تشنجی و آنتی اکسیدانی ده روز پیش درمان با نپتامنتوئیدس مطالعه گردید.  PTZ توسط کاتتر ورید دمی تجویز شد و دوز آستانه PTZ از روی زمان لازم برای ایجاد تشنجات کلونیک، وزن بدن حیوان و میزان حجم انفوزیون  PTZ تعیین گردید. دیازپام به عنوان یک داروی ضد صرع به منظور مقایسه تست شد. یافته ­ها: برخلاف دیازپام، نپتا خصوصیات ضد صرعی نشان نداد زیرا نه تنها دوز آستانه تشنج  PTZ را افزایش نداد که در دوزهایی آن را کاهش داد. یعنی نپتا بطور معنی داری استعداد ابتلا به صرع را افزایش داد (۰.۰۵ P < ). نپتا موجب افزایش معنی دارسطح NO مغز نسبت به گروه کنترل شد (۰.۰۵ P < ) اما بر میزان MDA بی اثر بود. نتیجه گیری: این مطالعه بیان میکند نپتامنتوئیدس نه تنها از ایجاد تشنجات جلوگیری نکرد بلکه استعداد ابتلا به آن را افزایش داد. همچنین با توجه به افزایش NO توسط نپتا، احتمالا بتوان نیتریک اکساید را   یک عامل پیشبرنده صرع معرفی کرد.

تشدید تشنجات ناشی از انفوزیون وریدی پنتیلن تترازول توسط عصاره آبی الکلی نپتامنتوئیدس در موش کوچک آزمایشگاهی Keywords:

نپتامنتوئیدس , اسطوخودوس , انفوزیون پنتیلن تترازولPTZ) ) , تشنج , صرع