ارزیابی و رتبه بندی شهرستان های استان اصفهان از لحاظ دسترسی به شاخص های بهداشتی و درمانی

مقدمه:یکی از ابعاد مهم توسعه ی جوامع، توسعه ی سلامت و به عبارتی میزان و کیفیت دسترسی افراد جامعه به خدمات بهداشتی و درمانی است. مطالعه ی حاضر به ارزیابی و رتبه بندی شهرستان های استان اصفهان از لحاظ دسترسی به شاخص های بهداشتی و درمانی پرداخته است. روش بررسی: در این پژوهش توصیفی و مقطعی، کلیه ی شهرستان های استان اصفهان (۲۳ شهرستان) در سال ۱۳۹۰ مورد ارزیابی قرار گرفتند. ۱۵ شاخص بهداشتی و درمانی از سالنامه ی آماری کشور و هم چنین سایت های اینترنتی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و مرکز آمار ایران استخراج شد. از روش آنتروپی شانون به منظور وزن دهی شاخص ها و از روش های SAW (Simple Additive Weighting)، TOPSIS (Technique for Order of Preference by Similarity to Ideal Solution) و VIKOR که برگرفته از نام صربستانی Vlse Kriterijumska Optimizacija I Kompromisn Resenje است، به منظور رتبه بندی شهرستان های استان اصفهان از لحاظ دسترسی به شاخص های بخش بهداشت و درمان استفاده شده است. یافته ها: یافته های پژوهش نشان می دهد که شاخص های بهداشت و درمان در استان اصفهان به صورت متوازن توزیع نشده و تفاوت آشکاری بین شهرستان های این استان از نظر دسترسی به خدمات بهداشتی درمانی ملاحظه می شود. شاخص نسبت تعداد موسسات درمانی فعال به ده هزار نفر جمعیت با وزن ۱۸۲/۰ به عنوان مهم ترین شاخص تعیین شد. نتایج تکنیک ادغامی کپ لند نشان داد که از لحاظ دسترسی به شاخص های بخش بهداشت و درمان، شهرستان کاشان در رتبه ی اول و شهرستان برخوار در رتبه ی بیست و سوم قرار دارند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه مبنی بر توسعه ی نامتوازن در استان اصفهان در ارتباط با بهره مندی از شاخص های بهداشت و درمان، پیشنهاد می شود که براساس میزان برخورداری شهرستان های مختلف استان از شاخص های بهداشتی درمانی و هم چنین جهت توزیع مناسب تر خدمات بهداشتی درمانی، برنامه ریزی و تخصیص بودجه صورت پذیرد تا این امر سبب تعدیل نابرابری موجود بین شهرستان های این استان شود. واژه های کلیدی: شاخص های وضعیت بهداشت و درمان؛ تکنیک ها؛ اصفهان

Keywords:

شاخص های وضعیت بهداشت و درمان , تکنیک ها , اصفهان