مدل سازی پاسخ گیاه ریحان به تنش آبی در سطوح متفاوت رطوبتی

جذب آب گیاه را در شرایط تنش آبی می توان با برخی توابع ریاضی، به صورت کمی، شرح داد. این توابع، در صورتی که بتوانند پیش بینی درستی از واکنش گیاه به تنش آبی ارائه دهند، ابزاری سودمند برای برنامه ریزی آبیاری و مدیریت بهینه آب در مزرعه به شمار می آیند. هدف این پژوهش ارزیابی برخی توابع کاهش جذب آب در شرایط تنش آبی بود. به همین منظور، آزمایشی با چهار سطح مختلف آب آبیاری شامل ۱۲۰، ۱۰۰، ۸۰، و ۶۰ درصد نیاز آبی با سه تکرار روی گیاه ریحان انجام شد. تیمارهای تنش آبی در مرحله سه برگی شدن گیاه اعمال شد. پتانسیل ماتریک روزانه به کمک دستگاه تتاپروب و ترسیم منحنی مشخصه رطوبتی خاک اندازه گیری شد. تعرق نسبی با استفاده از تغییرات رطوبت روزانه خاک محاسبه شد. مقایسه آماره های بیشینه خطای نسبی، ریشه میانگین مربعات خطا، کارایی مدل سازی، ضریب جرم باقی مانده، و ضریب تبیین مدل ها نشان داد همه مدل ها مقدار جذب روزانه را کمی بیشتر از مقدار واقعی برآورد می کنند. در برآورد جذب نسبی روزانه، مدل غیر خطیHomaee et al.  (۲۰۰۲) برازش بهتری نسبت به دیگر مدل ها ارائه داد. همچنین نتایج نشان داد مدل خطیFeddes et al.  (۱۹۸۷) و مدل های غیر خطی van Genuchten  (۱۹۸۷) و Homaee et al. (۲۰۰۲) در برآورد میزان جذب نسبی تجمعی طی فصل رشد دقتی مناسب دارند.

Keywords:

تنش آبی , ریحان , مدل های جذب , مدیریت آبیاری