پتانسیل یابی اراضی دیم و تخصیص بهینه آب بین اراضی آبی و دیم (مطالعه موردی: دشت قزوین)

برای آبیاری تکمیلی در اراضی دیم توجه به شرایط طبیعی این اراضی و تامین آب ضروری است. هدف این مطالعه پتانسیلیابی اراضی دیم دشت قزوین برای آبیاری تکمیلی و تخصیص بهینه منابع آب بین اراضی دیم و فاریاب است. فرض شد سطح زیر کشت آبی و دیم محصولات مختلف و همچنین کل حجم آب در دسترس در هر دهه بدون تغییر باقی خواهد ماند. نتایج مدل بهینهسازی نشان داد میزان افزایش سود خالص با مدیریت جدید تخصیص آب در صورت انتقال آب تا فواصل ۲، ۴، ۶، ۸، و ۱۰ کیلومتری بهترتیب ۲/۱۱، ۵/۱۳، ۲/۱۹، ۶/۱۶، و ۸/۱۵ درصد است. همچنین جو یگانه گزینه برای کمآبیاری در اراضی شبکه است. میزان کمآبیاری در مزارع جو ۲۰ میلی متر در دهه دوم آبان و ۵۰ میلی متر در دهه سوم اردیبهشت تعیین شد. همچنین عدس به دلیل ارزش اقتصادی بیشتر گزینه برتر برای آبیاری تکمیلی انتخاب شد. در دهه اول خرداد آبیاری تکمیلی به میزان ۷۵ میلی متر بهترین تیمار در منطقه تعیین شد که عملکرد عدس را از ۱۰۰۰ به ۳۰۰۰ کیلوگرم بر هکتار افزایش داد.

Keywords:

آبیاری تکمیلی , کم آبیاری , مدل بهینه سازی