رابطه معنایی میان انسان و طبیعت مبتنی بر بنیاد حکمت متعالیه، " نقش گرایش های زیست دوستی انسان در تعالی و کمال او"

هدف:عالم طبیعت،مظهر الوهیت و حرکت است.انسان متاله به عنوان خلیفه الله طبیعت مقدس را حفظ می نماید.پژوهش انجام شده با هدف بیان نسبت الوهیت موجود در طبیعت با تعالی روح آدمی در پی ایجاد نسبت هایی فلسفی و علمی میان تعالیم صدرالمتالهین درباره طبیعت با فناوری های نوین زیست دوست،به جهت ارتقا کیفیت زندگی انسان ها می باشد. روش شناسی:پژوهش انجام شده به روش کیفی(نظریه زمینه ای) با راهبرد تحلیل داده،کدگذاری توسط نرم افزار MaxQDA با روش سیستماتیک اشتراوس و کوربین انجام شده است.داده های پژوهش به صورت متنی و معنایی و از طریق هجده مصاحبه عمیق بدست آمده اند،سپس با منطق استقرایی و به صورت تحلیل تفسیری مورد بررسی قرار گرفته اند. یافته ها:پارادایم بدست آمده از نتایج،حاکی از نسبت مستقیم دو حوزه حکمی طبیعت و محیط زندگی عینی انسان می باشد که نشان می دهد،جوهر وجودی آدمی در مجاورت با طبیعت در حرکت رو به کمال قرار خواهد گرفت.نوآوری:مطالعه میان رشته ای در این دو حوزه معماری زیست دوست و حکمت متعالیه صدرالمتالهین، امری نوین می باشد که به تحلیل یک اندیشه فلسفی در دنیای طراحی جدید و ایجاد رابطه معنایی میان آن دو حوزه،پرداخته است.نتیجه گیری:حکمت متعالیه صدرالمتالیهن از جوهر موجود در طبیعت و نسبت آن با انسان یاد کرده است.زندگی در محیط های طبیعت دوست عاملی بر ارتقا کیفیت زندگی انسان می باشد.با صنعتی شدن زندگی،وجود فناوری های نوینی گیاهی،ضروری می باشد.مقولاتی چون توسعه انسانی،بالندگی و تغییر انسانی،نتایج بدست آمده از پارادایم پژوهش می باشند که مبرهن ارتقا کیفیت زندگی هستند.

Keywords:

حکمت متعالیه صدرالمتالهین , انسان , طبیعت , فناوری زیست دوست , رابطه معنایی