تحلیل ژئوپلیتیکی رفتار کنشگران سیاسی در روابط ایران و ترکیه بعد از انقلاب اسلامی با رویکرد برساخت گرایانه

ایران و ترکیه به عنوان قدرت های منطقه ای در همجواری یکدیگر و در حوزه حساس ترین مناطق جهان از جمله خاورمیانه، آسیای مرکزی و قفقاز واقع شده اند. این دو کشور دارای نظام معنایی و علایق خاص خود هستند و سلسله منافع مشترک و برخی تضادها نیز دارند. عوامل گوناگونی بر روابط این دو کشور تاثیر می گذارد که سبب ایجاد نوساناتی در روابط دوجانبه آنها، به ویژه پس از انقلاب اسلامی، می شود. این سلسله عوامل در رفتار کنشگران سیاسی ایرانی و ترک به نحوی خاص نمود پیدا می کند که نیازمند به تحلیل و ریشه یابی ژئوپلیتیکی این رفتارها می باشد. از این رو در مقاله حاضر برآنیم تا به بررسی رفتار ژئوپلیتیکی این کنشگران سیاسی و تاثیر آن بر قوام یابی نوسانات موجود در تعاملات دو کشور از منظر برساخت گرایی بپردازیم. در این راستا، ما درصدد پاسخگویی به این سوال اساسی هستیم که چگونه می توان به تحلیل ژئوپلیتیکی رفتار کنشگران سیاسی ایرانی و ترک بعد از انقلاب اسلامی و تاثیر آن بر برساختگی این نوسانات با رویکردی برساخت گرایانه پرداخت؟  لازم است ذکر شود این مقاله با شیوه ای هرمنوتیکی اثباتی نگاشته شده است.

Keywords:

برساخت گرایی , تضاد ایدئولوژیکی , نیاز ژئوپلیتیکی , روابط دوجانبه , ایران و ترکیه