ارزیابی اثرات پیش درمانی با دفروکسامین بر روی بیان ژن های آنژیوژنیک VEGF ، ANGP۱ و TGFβ۱در سلول های بنیادی مشتق از چربی بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲

سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی (ADSCs) یک درمان امیدوارکننده برای ترمیم زخم های دیابتی به شمار می آید. اما، اثربخشی درمان اتولوگ مبتنی برADSC های مشتق از بیماران مبتلا به دیابت نیاز به بهبود دارد. هدف از این پژوهش، بررسی اثر پیش درمانی با دفروکسامین بر روی بیان ژن های آنژیوژنیک در ADSC های دیابتی درمان شده با دفروکسامین بود. بدین منظور، بافت چربی شکمی از سه بیمار مبتلا به دیابت نوع ۲ و سه فرد سالم در بیمارستان آتیه ی تهران گرفته شد و ADSCs با روش آنزیمی استخراج و تا پاساژ سه کشت داده شدند. ADSC های دیابتی با غلظت های ۷۵، ۱۵۰ و ۳۰۰ میکرومولار دفروکسامین به مدت ۲۴ و ۴۸ ساعت تیمار شدند. سپس میزان بقای سلول ها با استفاده از تست WST۱ و میزان بیان ژن های VEGF، ANGP۱ و TFGβ۱ در ADSC های نرمال، دیابتی و دیابتی درمان شده با دفروکسامین با تکنیک Real time PCR مورد بررسی قرار گرفت.  نتایج مطالعه ی حاضر نشان داد که میزان بیان هر سه ژن ‍‎ در نمونه های دیابتی نسبت به گروه نرمال به صورت معنی دار کاهش یافته بود (p<۰/۰۵). اما میزان بیان هر سه ژن بعد از درمان سلول ها با غلظت های ۱۵۰ و ۳۰۰ میکرومولار دفروکسامین به مدت ۲۴ ساعت به صورت محسوسی نسبت به گروه دیابتی درمان نشده افزایش یافته بود (P< ۰/۰۵). به طور کلی، نتایج مطالعه ی ما نشان داد که دفروکسامین به طور قابل توجهی باعث افزایش معنی دار بیان VEGF، ANGP۱ و TGFβ۱ در ADSCهای دیابتی و افزایش ظرفیت آنژیوژنز آن ها می شود.

Keywords:

سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی , دفروکسامین , آنژیوژنز , بیان ژن