حریم و مرزهای بینابینی درفضای معماری سنتی ایران بارویکردی برترویج الگوهای بومی درمعماری معاصر ایران

معماری و فرهنگ همواره درطول تاریخ درارتباطی نزدیک بوده و تاثیرات متقابلی را دراین میان تجربه کرده اند معماری فرایندی رمزگونه و خاص است که فرهنگ ذهنیات و باورهای هرقوم را به مکانمندشدن می کشاند معماری ایرانی نیز که براساس هویت غالب ایرانیان شکل گرفته است بیان کننده این ویژگیهای فرهنگی است که ازجمله شاخص ترین این ویژگیها درونگرایی درفرهنگ ایرانی است به بیان مختصر درونگرایی درجستجوی حفظ حریم محیط از عناصر لاینفک این فرهنگ است این درونگرایی علاوه برتاثیر دررفتار ایرانیان درشکل گیری فضای انان نیز موثر بوده است تجربه حضور درفضاهای معماری ایران نشان میدهد که درخلق مکان همواره فضاهای بینابینی نقش حریم برای هویت دهی و تقدس فضاهایی خاص را داشته و ازطرفی مجالی برای وحدت و بسط آن با دیگر فضاها را فراهم آورده است شروع سالهای پایانی قرن نوزدهم میلادی و تحولاتی که با خود به همراه داشت زمینه ساز تغییراتی عمده درشیوه و روند زندگی انسان این عصر بهوجود آورد از اساسی ترین این تغییرات می توان به فرایند سازمان یابی کالبد شهرها و به همان نسبت معماری بناها جهت پذیرش چارچوبهای قانونی اجتماعی اقتصادی فرهنگی و ... اشاره نمود.

Keywords:

معماری سنتی ایران , درونگرایی , فضاهای بینابینی , حریم , معماری معاصر , فرهنگ , الگوی بومی