بهمن علاءالدین و حیات جاودانه او در ترانه های ایل: بررسی زبان شناختی و ادبی دو شعر بختیاری

در این مقاله تلاش می شود تا به تحلیل زبان شناختی و ادبی شعری از بهمن علاءالدین (شو چهارده «شب چهارده») و شعری در ستایش وی از فیض الله طاهری اردلی (تا لوته غزل خون کنی باز به آواز «تا لب غزل خوان خود را به آواز می گشایی») پرداخته شود. بدین منظور، ابتدا این اشعار به خط بختیاری پیشنهادی آنونبی و اسدی (۲۰۱۸) ترانویسی شد؛ سپس ترجمه فارسی و انگلیسی و «میان نویسی» (interlinearization) آن ها ارائه گردید. به دنبال آن، تحلیل زبان شناختی این دو شعر با تمرکز بر ساخت های واجی و دستوری آمده است. ازآنجایی که بختیاری گونه های متعددی دارد، این تحلیل ها، تفاوت های زبانی بین این دو شعر را برجسته ساخته است. از چشم انداز ادبی، تلاش شده است به مهم ترین ویژگی های زبانی، صور خیال و آرایه های ادبی مطرح در اشعار پرداخته و تحلیلی از آن ها ارائه شود.

بهمن علاءالدین و حیات جاودانه او در ترانه های ایل: بررسی زبان شناختی و ادبی دو شعر بختیاری Keywords:

بهمن علاء الدین (مسعود بختیاری) , بختیاری , ادبیات شفاهی , شعر , تحلیل زبان شناختی , تحلیل ادبی