شناسایی عوامل غیرآموزشی موثر بر به کارگیری آموزش ها در سازمان: محیط سازمان و عوامل فراسازمانی

هدف مقاله حاضر شناسایی عواملی است که به طور مستقیم از برنامه آموزش و نحوه اجرای آن نشات نمی گیرد، اما ذیل دو دسته «محیط سازمان» و «عوامل فراسازمانی» بر به کارگیری آموزش ها در سازمان اثر می گذارند. یافته های این مقاله با استفاده از پژوهشی به دست آمد که با رویکرد کیفی و با روش مطالعه موردی اکتشافی انجام شد. واحد تحلیل پژوهش دانشگاه فردوسی مشهد در سال ۱۳۹۳ بود. برای جمع آوری داده ها، ۳۴ تن شامل ۱۳ مدیر، ۱۲ استاد و نه تن از کارمندان به عنوان نمونه در نظر گرفته شدند. ابزار پژوهش مصاحبه باز و نیمه ساختار یافته بود. یافته ها نشان داد که در مجموع عوامل موثر بر به کارگیری آموزش ها در دانشگاه، ذیل عوامل مربوط به محیط سازمان شامل هشت عامل فضای به کارگیری آموزش، حمایت مدیر و همکاران، پیامد به کارگیری، بسترسازی مناسب، تشویق در کار، فرهنگ سازمان، تضمین اشتغال و مطالبات سازمان و عوامل فراسازمانی شامل سه عامل انتظارات جامعه، منزلت اجتماعی و روند سریع رشد علم و تکنولوژی می باشند. در مجموع می توان این عوامل را برای یادگیری فراگیران در آموزش های سازمانی مورد نظر قرار داد. توجه به این عوامل می تواند سازمان ها را در تحقق هدف «به کارگیری آموزش» یا «انتقال آموخته ها به میدان عمل» که دغدغه همیشگی مدیران و یک شاخص اصلی برای سنجش اثربخشی آموزش است، یاری نماید.

Keywords:

in-service training , application of training , learning transfer , Environmental factors , improvement of human resources , انتقال یادگیری , عوامل محیطی , بهسازی منابع انسانی , آموزش ضمن خدمت , به کارگیری آموزش