خودارزش بخشی در نهج البلاغه

بحث ارزش و ارزش شناسی یکی از مباحث چالش برانگیز است ، زیرا این مسئله بستگی به نگرش فکری و احتیاج انسان ها در قبول یا رد ارزش ها دارد. احساس ارزشمندی، به معنای میزان ارزش و اعتباری است که فرد برای خود قائل است . از دیدگاه اسلام، انسان بودن انسان به خودی خود برای او ارزشمندی ذاتی را به دنبال دارد. معیار ارزشمندی با مفهوم کمال و رسیدن به غایت گره خورده است . کمال حقیقی ، رسیدن به مقام انسان کامل است . هر چه انسان به مراتب عالی تری از کمال برسد و به نحوی زندگی کند که به سعادت حقیقی نزدیک تر شود، از نظر پروردگار ارزشمندتر است . نهج البلاغه ، گلشنی از کلمات گهربار امام علی علیه السلام است که همواره در طول تاریخ ، از زمان جمع آوری و تنظیم آن توسط مرحوم سید رضی مورد توجه همگان بوده است و هر کس به نوبه خود از این گلزار معارف علوی توشه ای برمی دارد. حضرت علی علیه السلام ارزش هر انسان را در حکمت ۸۱ نهج البلاغه با عبارتی حکیمانه و کوتاه به روشنی بیان کرده است . در حقیقت ، از نظر امام علی علیه السلام ملاک و معیار ارزشمندی انسان در گرو علم و عمل او است و انسانی می تواند به نهایت کمال برسد که همواره و پیوسته بر مدار علم و عمل شایسته و نیک گام بردارد. از آثار خود ارزشمندی می توان به خودباوری و بالا رفتن اعتماد به نفس ، عدم ابراز نیاز به دیگران، ارتباط نیک با مردم و محبوبیت بین آنها و از لحاظ اجتماعی ، حاکمیت ارزش های اسلامی اشاره کرد.

Keywords:

خود ارزش بخشی , نهج البلاغه , عزت نفس