مساوی سازی شرایط و امکانات برای معلولین

انسان به عنوان موجودی اجتماعی همواره در صدد ایجاد ارتباط با فضای پیرامون خود است. ایجاد این ارتباط، از طریق حضور در محیط، دسترسی به فضاهای پیرامون و انجام فعالیتهای حیاتی مسیر است. در حقیقت دسترسی شرط لازم جهت تامین و برآورد فعالیت های انسانی بوده و در صورت تحقق این موضوع انسان قادر به فعالیتهای در عرصه های مختلف زندگی و دارای بازدهی اجتماعی و اقتصادی خواهد بود. امروزه مهمترین بحثی که در خصوص مناسب سازی فضاهای شهری برای اشخاص با معلولیت مطرح می باشد، برداشتن موانع در مسیرهای حرکتی و مناسب سازی برای این قشر می باشد. در بند ۲۵ مصوبه سی و هفتمین اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ارتباط با حقوق افراد معلول چنین آمده است: اصل تساوی حقوق معلولین و افراد سالم حاکی از آن است که نیازهای کلیه افراد جامعه از اهمیت یکسانی برخوردار بوده و رفع این نیازهاست که میبایست اساس برنامهریزی جوامع را تشکیل دهد. بنابراین، مناسب سازی فضاهای شهری برای افراد معلول و کم توان نه تنها از نظر حمل و نقل و جابجایی، بلکه از دیدگاه اجتماعی و بعد انسانی نیز حایز اهمیت میباشد. معیار مطلوب یک محل برای معلولان و جانبازان مناسب بودن فضای شهری اطراف با نیازهای حرکتی آنان و قابل استفاده بودن آن برای این افراد است. در این بررسی ابتدا به شناخت معلولیت پرداخته و با ذکر مشکلات عمده آنان در فضای شهری سعی در ارایه راهکارهایی برای رفع مشکلات معلولین شده است.

Keywords:

معلولیت , شرایط و امکانات , مساوی سازی (مناسب سازی)