تفاوت خودشناسی انسجامی، شفقت خود و تنظیم هیجان افراد مبتلا به کووید-۱۹ بر اساس سطوح وضوح خودپنداره

مقدمه: سازگاری بیماران با چالش ها و تنش های کووید-۱۹ با بهره گیری از خودشناسی انسجامی، شفقت خود و تنظیم هیجان می­تواند در ارتباط با سطح وضوح خودپنداره آنان باشد؛ بنابراین، خودشناسی انسجامی، شفقت خود و تنظیم هیجان بیماران بر اساس سطوح وضوح خودپنداره مقایسه شد.روش: پژوهش حاضر، دارای طرح تک عاملی بود. جامعه پژوهش بیماران مبتلا به کووید-۱۹ بودند، و نمونه شامل ۱۶۲ شرکت کننده بود. بر اساس سطوح وضوح خودپنداره (پایین، متوسط و بالا)، سه گروه که هر یک شامل ۳۵ نفر بود تعریف شد. داده ها با مقیاس وضوح خودپنداره، مقیاس خودشناسی انسجامی، پرسشنامه تنظیم هیجان و مقیاس شفقت خود، گردآوری شد و با آزمون مانوا و آزمون تعقیبی بنفرونی تحلیل شد.نتایج: طبق نتایج، میانگین خودشناسی انسجامی و شفقت خود در گروه وضوح خودپنداره بالا از دو گروه دیگر، و در گروه متوسط از گروه پایین به طور معناداری بیشتر بود. از نظر ارزیابی مجدد بین گروه ها تفاوت معناداری دیده نشد. میانگین فرونشانی در گروه وضوح خودپنداره پایین بیشتر از گروه وضوح خودپنداره بالا بود. بحث و نتیجه گیری: این یافته ها دلالت بر این دارد که سطوح بالاتر وضوح خودپنداره می تواند به ارتقای خودشناسی انسجامی و شفقت خود، و کاهش فرونشانی در بیماران مبتلا به کووید-۱۹ کمک کند که این نیز تسهیل کننده سازگاری با بیماری است.

Keywords:

تنظیم هیجان , خودشناسی انسجامی , شفقت خود , کووید-۱۹ , وضوح خودپنداره