اثربخشی زوج درمانی خودتنظیمی بر رضایت زناشویی، سبک های هویت و حل مسئله خانواده

مقدمه: پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی زوج درمانی خودتنظیمی بر رضایت زناشویی، سبک های هویتی و حل مسئله خانواده انجام شد. روش: در این پژوهش نیمه آزمایشی با پیش آزمون – پس آزمون و گروه کنترل تعداد ۱۰ زوج مراجعه کننده به روان پزشکان، متخصصان مغز و اعصاب و مراکز مشاوره شهر کاشمر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. زوج های گروه آزمایش در معرض مداخله ۸ جلسه ای زوج درمانی خودتنظیمی (هالفورد، ۱۳۸۴) قرار گرفتند، درحالی که گروه کنترل در معرض چنین مداخله ای قرار نگرفتند. مقیاس زوجی اینریچ، پرسشنامه هویت بنیون و آدامز و حل مسئله خانواده در مورد شرکت کنندگان اجرا گردید. داده های پژوهش به کمک نرم افزار آماری «اس. پی. اس. اس. ۲۲» و با استفاده از شاخص های آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج: : یافته های پژوهش حاضر نشان داد که زوج درمانی خودتنظیمی باعث افزایش میزان رضایت زناشویی و مهارت های حل مسئله زوج های گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل می شود. بعلاوه، زوج درمانی خودتنظیمی باعث کاهش میانگین نمره زوج ها در سبک های هویت سردرگم، پیش رس و دیررس و در مقابل افزایش میانگین نمره هویت موفق زوج ها می شود. بحث و نتیجه گیری: درمجموع، زوج درمانی خودتنظیمی تاثیر بسزایی در افزایش میزان رضایت زناشویی، تعدیل سبک های هویت و افزایش مهارت حل مسئله زوج ها دارد و زوج درمانگران می توانند زوج درمانی خودتنظیمی را جهت بهبود رضایت زناشویی، سبک هویت و حل مسئله بکار گیرند.

Keywords:

زوج درمانی خودتنظیمی , رضایت زناشویی , سبک های هویتی , حل مسئله خانواده