بررسی امکانات و توانایی مقابله با آلودگی نفتی و مواد خطرناک و سمی در بندر چابهار (با ارائه پیشنهاد در جهت بهبود آنها)

سازمان جهانی دریانوردی، همواره جهت جلوگیری از آلودگی زیست محیطی دریا، تلاشهای زیادی داشته است، تصویب کنوانسیون بین المللی جلوگیری از آلودگی ناشی از کشتیها،(MARPOL73/78 کنوانسیون بینالمللی آمادگی، مقابله و همکاری در برابر آلودگی نفتی(OPRC1990) و پروتکل آمادگی، مقابله و همکاری در برابر سوانح آلودگی ناشی از مواد خطرناک و سمی ( 200OPRC/HNS سندی بر این ادعاست. هر زمان که در یک منطقه از آبهای بینالمللی، آلودگی دریایی ایجاد شده، نگرانیهای جهانی را بدنبال داشته است. نه تنهاکشتی، بلکه سکوهای نفتی نیز خود میتواند حوادث جبران ناپذیری را در مناطق دریایی بوجود آورند و حجم عظیمی از مواد نفتی را وارد دریاها کنند. از جمله مناطق حساس و در معرض خطر آلودگیهای مواد نفتی و شیمیایی، خلیج فارس و دریای عمان است، چرا که بیشتر کشتیهاییکه در این مناطق تردد مینمایند کشتیهای حامل مواد نفتی است. از طرفی نیز تعداد زیادی سکوهای نفتی در این مناطق نفت خیز وجود دارد. در سال 2007 به طور کلی 12 هزار کشتی تانکر و تجاری از منطقه خلیج فارس و دریای عمان عبور کردهاند، حدود 17 میلیون بشکه نفت در روز از تنگه هرمز و دریای عمان عبور میکند. زمانی اهمیت و سلامتی زیست محیطی خلیج فارس مشخص میشود که آمار نشان دهندهی آناست که بیش از 60 درصد ذخایر نفت جهان در خلیج فارس است و 30 درصد تجارت جهانی نفت نیز در اختیار کشورهای حوضه خلیج فارسمی باشد. هدف از انجام این تحقیق آن است که تحقیقات گذشته در زمینه آلودگیهای نفتی خلیج فارس و دریای عمان را بررسی کرده و پس از آن بررسی این تحقیقات به بیان مسئله و اهمیت این موضوع در بندر چابهار مورد بررسی قرار گیرد. تحقیق حاضر به صورت پژوهشی بوده و تحلیل اطلاعات آن از پرسشنامههای توزیع شده در میان کارکنان بخش مبارزه با آلودگی دریایی سازمان بنادر و دریانوردی بندر چابهار بدست آمده است. جهت تحلیل اطلاعات از آزمونهای آمار استنباطی استفاده شده است

Keywords:

آلودگیهای نفتی , کنوانسیون بینالمللی مارپول , دریای عمان , محیط زیست دریایی , بندر چابهار , تجهیزات مقابله با آلودگی نفتی و مواد خطرناک و سمی