اثربخشی آموزش برنامه والدگری مثبت بر تعامل مادر با کودک کم توان ذهنی

هدف: کم توانی ذهنی تمام جنبه های زندگی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد در حالی که استفاده از برنامه های آموزشی والدگری با نتایج خوبی همراه است. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر آموزش برنامه والدگری مثبت بر تعامل­ مادران با کودک کم توان ذهنی خویش بود. روش بررسی: پژوهش حاضر، یک مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل بود. ۴۰ نفر از مادران دانش ­آموزان کم توان ذهنی که به روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی از مدارس استثنایی شهرستان های تهران انتخاب شده بودند در این پژوهش شرکت داشتند. شرکت کنندگان به صورت تصادفی به دو گروه ۲۰ نفری تقسیم شدند (یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل). گروه آزمایش، برنامه آموزشی والدگری مثبت را در ۱۰ جلسه دریافت کردند در حالی که به گروه کنترل این آموزش ارائه نشد. ابزار استفاده شده در این پژوهش مقیاس رابطه والد-کودک پیانتا (۱۹۹۴) بود. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیری، در نرم افزار SPSS تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که گروه آزمایش و کنترل حداقل در یکی از خرده مقیاس های تعامل­ والد- کودک تفاوت معناداری داشتند.  نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن بود که برنامه آموزشی والدگری مثبت سبب بهبود تعامل­ مادر با کودک کم توان ذهنی شده است. پیشنهاد می شود که متخصصان با اجرای برنامه آموزشی والدگری مثبت، تعامل­ مادر با کودک کم توان ذهنی را ارتقاء بخشند.

Keywords:

Positive parenting program , Interaction of mother-child , Intellectual disability , برنامه والدگری مثبت , تعامل مادر- کودک , کم توانی ذهنی