اثرات تغذیه میگو برافزایش میزان نیتروژن و فسفردرمحیط استخرهای پرورشی میگوی سفید غربی (Penaeus vannamei)

فعالیتهای پرورش میگو می تواند منجر به افزایش مواد آلی و معدنی در پیکره آبی و تخریب زیست محیطی گردد. بر اساس اطلاعات بدست آمده از پرورش میگوی سفید غربی (Penaeus vannamei) در یک سیستم مدار بسته ، فقط حدود ۳۱ درصد نیتروژن و ۱۵ درصد فسفر وارد شده از طریق غذا به تانک های پرورش، توسط میگو جذب می گردد و مابقی آن یا در رسوبات ذخیره شده و یا به صورت محلول در آب باقی می ماند. در یک استخر یک هکتاری با میزان تولید ۳ تن درهکتار و میزان FCR معادل ۱.۶۷، مقادیر نیتروژن و فسفر وارد شده به این استخر به ترتیب حدود ۲۸۳ و ۳۹ کیلوگرم خواهد بود که تنها حدود ۸۸ کیلوگرم نیتروژن و ۶ کیلوگرم فسفر از طریق میگو جذب و مابقی به محیط وارد می شود. یکی از روش های پالایش زیستی پساب مزارع پرورش میگو، انتقال این پساب ها به حوضچه قرنطینه ( ته نشینی) قبل از ورود به محیط طبیعی و استفاده از فیلتر های بیولوژیک است. تصفیه پساب ها به صورت مرحله به مرحله توسط گروه های مختلفی از آبزیان از قبیل صافی خواران ( دوکفه ای ها و بار ناکل ها)، پوده خواران (کرم های پرتار و خیار های دریائی ) و گیاهان آبزی صورت می گیرد

Keywords:

نیتروژن , فسفر , مزارع پرورش میگو , Penaeus vannamei , پالایش زیستی