مطالعه آزمایشگاهی و مدلسازی اثر دبی تزریق نفت بر پدیده نشست آسفالتین در مغزه کربناته

آسفالتین سنگین ترین جزء نفت خام می باشد که در حالت عادی در آن به صورت پایدار حل شده و در صورت تغییر شرایط ترمودینامیکی و هیدرودینامیکی، از نفت جدا می شود و در مخزن، نزدیکی دهانه چاه، ستون چاه، خطوط لوله انتقال نفت و یا تسهیلات سطح الارضی رسوب می کند. تاکنون کارهای فراوانی برروی شناخت ساختار، خصوصیات فیزیکی و شیمیایی آسفالتین انجام شده است. اما در بحث رفتار هیدرودینامیکی و مکانیزم ته نشین شدن آسفالتین در محیط متخلخل کارهای اندکی انجام شده است. هدف از انجام این کار تحقیقاتی، بررسی اثر دبی تزریق بر فرآیند ته نشین شدن آسفالتین در محیط متخلخل و مدل سازی پارامترهای پدیده نشست آسفالتین می باشد. بدین منظور فرآیند سیلاب زنی نفت در درون مغزه کربناته طبیعی در دبی های مختلف مورد بررسی قرار گرفت. با توجه به نتایج به دست آمده می توان دریافت که پدیده نشست آسفالتین در شدت جریان کم در دو مرحله روی می دهد. در مرحله اول با افزایش میزان تزریق، کاهش تراوایی ناشی از نشست آسفالتین افزایش می یابد. سپس تراوایی تقریبا ثابت می شود که این امر بیان گر برابری میزان نشست آسفالتین و میزان برداشته شدن از روی سطح متخلخل می باشد. همچنین نتایج در دبی بالاتر نشان می دهد که در ابتدا تراوایی کاهش یافته و به یک مقدار کمینه می رسد. پس از آن تراوایی در اثر مکانیزم همراه بردگی بهبود یافته و سپس ثابت می شود. جهت تجزیه و تحلیل اثرات پارامترهای مختلف، مکانیزیم های پدیده نشست آسفالتین مانند مکانیزم نشست سطحی و همراه بردگی و آنالیز حساسیت در مدل هیدرودینامیکی انجام شد. آنالیز حساسیت نشان می دهد که با افزایش ضریب مکانیزم نشست سطحی و گرفتگی مکانیکی، تراوایی سنگ کم و با افزایش ضریب مکانیزم همراه بردگی تراوایی سنگ مخزن افزایش می یابد.

Keywords:

نشست آسفالتین , دبی تزریق , محیط متخلخل , کاهش تراوایی , آسیب دیدگی سازند