تاثیر تغذیه مصنوعی بر کمیت و کیفیت منابع آب زیرزمینی دشت شمیل-آشکارا (استان هرمزگان)

یکی از راه کارهای موجود برای استفاده بهینه از منابع آب در شرایط بحرانی منابع آب زیرزمینی و سطحی، اجرای طرح های تغذیه مصنوعی می باشد. این سیستم ها باهدف ذخیره آب های سطحی مازاد در آبخوان های آب زیرزمینی به منظور بهبود کمی منابع آب و هم چنین بهبود کیفیت آب درگذر از لایه های مختلف خاک صورت می پذیرد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر تغذیه مصنوعی بر کیفیت و کمیت منابع آب زیرزمینی دشت شمیل-آشکارا است. به این منظور نوسانات تراز سفره و تغییرات هدایت الکتریکی چاه های تحت تاثیر طرح تغذیه مصنوعی در یک دوره زمانی به صورت مکانی و زمانی با استفاده از آزمون های تحلیل روند موردبررسی قرارگرفته اند. نتایج نشان داد، چاه های مشاهده ای موردمطالعه در دشت دارای روند کاهشی در تراز آب زیرزمینی خود هستند، به طوری که به طور متوسط طی دوره ی موردبررسی به ازای هرسال ۴۱/۰ متر و به طورکلی تراز آب ۷/۱۱ متر افت داشته است؛ اما اثر تغذیه مصنوعی بر تغییرات چاه های اطراف قابل مشاهده بوده و در یک مقطع زمانی سبب افزایش و جبران ۶/۹ درصدی افت مخزن شده و هم چنین میزان EC از ۴۵۰۰ دسی زیمنس بر متر به ۴۰۰۰ رسیده است؛ اما پس از گذشت دو سال حوضچه های تغذیه مصنوعی کارایی خود را از دست داده است؛ که این مسئله ضرورت پایش و نگهداری مکرر کارایی طرح های تغذیه مصنوعی را می طلبد.

Keywords:

آزمون تحلیل روند , تراز آب زیرزمینی , کیفیت آب , نقطه جهش