شناخت کمی و کیفی پار کها و فضاهای سبز شهر تهران مطالعه موردی: منطقه ۸ شهرداری تهران

اهمیت فضاهای سبز شهری به عنوان عرصه های عمومی در الگوهاینوین زندگی شهری و نقش مهم این فضاها در نظام کاربری زمین، ایجادفضاهایی جهت گذران اوقات فراغت برای شهروندان، کاهش میزانآلودگ یهای محیطی و ایجاد رابط های قو یتر، میان آنان با محیط شهریواضح و مشخص است. ارزیابی پار کها و فضاهای سبز شهری منطقه ۸تهران به عنوان یکی از چند منطقه ای که در مقایسه با سایر مناطق شهرو علی رغم دارا بودن منابع و فضاهای مناسب، در وضعیت مناسبی قرارندارند، موضوع مقاله حاضر است. نتایج این ارزیابی م یتواند در بکارگیریو تخصیص منابع برای مدیران و طراحان شهری مفید بوده و در عین حالنحوه استفاده عموم مردم از فضا را نشان م یدهد. این مقاله برگرفته از طرحپژوهشی است که در روند انجام آن با تکیه بر مبانی نظری و تئور یهایارائه شده در مورد پارک های شهری و همچنین مروری بر تجارب ایران وجهان در این مورد، با مقایسه و بررسی کلی وضعیت پار کهای منطقه ۸در شهر تهران، پارک های مهم و اصلی آن در مقیاس های مختلفناحیه ای، محله ای و یا واحد همسایگی با انتخاب معیارهای تعیینک نندهمورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج حاصل در دو بخش کمی و کیفی ارائهگردیدند که بیانگر کمبود میزان سرانه فضای سبز در این منطقه وهمچنین عدم پراکنش مناسب و عدم کارکرد اکولوژیکی بالا، به ویژه درشش ماهه دوم سال، می باشند. همچنین؛ پارک های منطقه از لحاظ ایمنیو امنیت در وضعیت مطلوبی به سر نمی برند که این امر سبب کاهشمیزان حضور و استفاده گروه های مختلف سنی از پارک ها گردیده است.نامناسب بودن تعداد و تنوع تاسیسات و تجهیزات پارک ها و غیر استانداردبودن فضاهای بازی کودکان نیز از دیگر موارد منفی مشاهده شده دراین گونه فضاها می باشد.

Keywords:

سرانه فضای سبز , پارک , فضای سبز شهری , آلودگی محیطی