نقش ریزموجودات خاک زی در مهار رواناب و هدررفت خاک

فرسایش خاک و تولید رسوب ناشی از آن در آبخیزها یکی از محدودیت های اساسی در رسیدن به توسع هی پایدار است. بر همین اساس استفاده از تثبیت کننده ها و افزودنی های خاک از قبیل مواد طبیعی، آلی و مصنوعی به منظور افزایش حد آستانه ی فرسایش پذیری و کاهش فرسایش خاک در سطوح خاکی مورد استفاده و یا آزمایش قرار گرفته است. با این حال محدودیت هایی همچون ناپایداری و موقتی بودن افزودنی ها و همچنین داشتن اثرات مخرب محیط زیستی، استفاده از آن ها را تا حدودی به چالش کشیده است. لذا در پژوهش حاضر سعی گردیده است تا در مورد استفاده از ریزموجودات خاک زی به عنوان راهکاری پایدار و زیستی برای احیاء و ارتقاء خاک های تخریب یافته اطلاعات جامع ارائه شود. بر اساس نتایج پژوهش های صورت گرفته نقش موثر ریزموجودات فعال پوسته ی سطحی خاک به ویژه سیانوباکتری ها، باکتری ها و قارچ ها در پایداری خاک دانه ها، افزایش مقاومت کششی و برشی ذرات خاک، افزایش نفوذپذیری، نگه داشت رطوبت، تثبیت نیتروژن و کربن و افزایش کیفیت خاک برای حضور و رشد سایر موجودات و پوشش گیاهی از طریقترشح پل یساکارید و چسبندگی خاک دانه ها به اثبات رسیده است. لذا با نقش پویایی خود باعث پایداری و ایجاد شرایطی مناسب برای حضور پوشش گیاهی و سایر جانداران می شوند.لذا زمین هسازی سازگاری و یا حمایت از غنای موجودات خاک زی از طریق توسع هی ریزموجودات ب هعنوان اولین حلقهاز بوم سازگان باعث ایجاد شرایطی مناسب برای احیاء و ارتقاءپایدار بو مسازگان و در نهایت منجر به مهار هدررفت رواناب وخاک خواهد شد. بنابراین بررسی نقش ریزموجودات خاک زیبه ویژه سیانوباکتری ها و باکتری ها در تحلیل فرآیند های فرسایشو ب هکارگیری آ نها به عنوان جایگزینی برای سایر تثبیت کنندهو افزودنی های معمول، به شرط بررسی آزمایشگاهی و در نظرگرفتن ابعاد محی طزیستی آن ضروری به نظر م یرسد.

Keywords:

افزودنی های خاک , توسعه ی پایدار , تولید رسوب , فرسای شپذیری خاک