عدالت آموزشی و تامین و ارتقای آن در مناطق عشایری

عدالت آموزشی دارای ابعاد بسیار گسترده ای است که نمی توان نسبت به این مباحث بی توجه بود و عدمتوجه به این موضوعات وقفه ای بزرگ در رشد افراد و پیشرفت جامعه به وجود خواهد آمد. یکی از زوایای در حاشیه مانده در عدالت آموزشی عدم توجه کافی سیاستگزاران و مجریان آموزشی در سطوح خرد و کلان به استعداد، نیازها و علائق فردی و از همه مهم تر تفاوتهای محیط زندگی و آدابورسوم مناطق مختلف است . بنابراین عدالت آموزشی را نباید تنها در تمهید امکانات دستیابی به تحصیل و مدرسه برای آحاد شهروندان جستجو کرد، بلکه مهمتر از آن تدارک دیدن فرصتهای رشد و یادگیری در بسترهایی است که دانش آموزان در آن محیط تحت تاثیر آنجا به تحصیل می پردازند. یکی از این بسترها، محیط زندگی و شرایطی است که فرد در آنجا مشغول زندگی و تحصیل است . یکی از شیوههای زندگی ، عشایری است که مناسبات خاص خود را دارد. در این پژوهش هدف این است که عدالت آموزشی را در بستر مناطق عشایری مورد بررسی قرار دهیم و وضعیت تامین و ارتقای عدالت آموزشی در مدارس این مناطق مورد تحلیل و بررسی قرار دهیم . روش مورد استفاده در این پژوهش به صورت کیفی است که از نوع توصیفی -تحلیلی می باشد. روش گردآوری اطلاعات نیز به صورت اسنادی-کتابخانه ای می باشد. برخی از مهم ترین مباحث مدارس مناطق عشایری عبارتند از: استفاده از ظرفیت خیرین مدرسه ساز، استقرار مشاوران رابط بین مدرسه و خانوادهها، استفاده از ظرفیت آموزش از راه دور و افزایش امکانات آموزشی و افزایش مدارس شبانه روزی در مناطق عشایری.

Keywords:

عدالت آموزشی , مناطق عشایری , آموزش و پرورش , مدارس