مروری بر مفهوم خودمهارگری در اسلام و روانشناسی

خودمهارگری باعث میشود افراد به منظور همنوایی با انتظارات دیگران و همزمان با تحولات فرهنگی، برای هماهنگی با قواعدی انتزاعی همچون اخلاقیات و حقوق اجتماعی، رفتار خویش را تغییر دهند. بنابراین روانشناسی با تبیین اهمیت موضوع خودمهارگری، قادر است سلامت روان و زندگی بسیاری از افراد را بهبود بخشد؛ در آموزه های دین اسلام، به صورتی کاملتر، به مسئله مهار خویشتن در عرصه های مختلف فردی و اجتماعی توجه شده است؛ در منابع دینی، تقوا نزدیکترین معادل برای خودمهارگری است. همچنین، میتوان الف) مولفه شناختی با سازوکارهای هدفشناسی، خودنظارت گری، حزم، عبرت و تجربه؛ ب)مولفه عاطفی هیجانی، با سازوکار خوف، رجا، محبت، کرامت و حیا؛ ج) مولفه رفتاری، با سازوکار صبر و شکر را برای خودمهارگری با رویکرد دینی لحاظ کرد.همچنین در منابع اسلامی مهار خویشتن از نگاه اسلام در چهار حیطه -۱نفی تبعیت از هوای نفس-۲ تقبیح دنیاگرایی.۳تحذیر از وسوسه های شیطان.۴تحذیر از گناهان متبلور می شود.

Keywords:

خودمهارگری , تقوا , سلامت روان , اسلام , روانشناسی.