هماوردی سکه های پارسی با جنگاوران یونانی از دوره اردشیر درازدست تا پیدایش اسکندر گجستک (۴۶۵ – ۳۳۰ پ. م.)

شاهنشاهی هخامنشی به دست کوروش دوم در ۵۵۰ ق.م. بنیانگذاری شد. هخامنشیان در نبردهای ماراتن، سالامیس و پلاته در برابر لشکر یونانیان شکست خوردند. اردشیر یکم با دوراندیشی ویژه خود دریافت که دیگر نمی توان با نیروی سپاه و شمشیر بر سرزمین یونان که با مرکز امپراتوری دوری زیادی داشت چیره شود. او مناسبات خارجی هخامنشیان را بازنگری کرد و برآن شد که از سکه های زرین پارسی برای خشنودی فرمانداران دولت شهرهای یونان و فریب آنها استفاده نماید. دگرگونی بنیادی هخامنشیان در مناسبات خارجی خود پیگیری و سرانجام در دوره اردشیر دوم دستاورد آن نمایان شده و سکه های پارسی بر سلاح یونانی پیروز گردید. علیرغم این پیروزی گذشت زمان آشکار ساخت که سیاست سکه و جدایی اندازی در درازمدت به زیان شاهنشاهی هخامنشی بوده است. در این پژوهش تلاش خواهد شد تا با بهرمندی از شیوه پژوهش های تاریخی با رویکرد مطالعه تحلیلی- توصیفی و با استناد به بن مایه های یونانی و پژوهش های اخیر پیرامون روابط ایران و یونان در دوره هخامنشیان چگونگی کارآمدی سکه های پارسی در برابر یونانیان و سپس پیامدهای آن، تبیین گردد.

Keywords:

هخامنشیان , یونانیان , اردشیر دوم , جدایی اندازی , سکه های پارسی