بررسی معماری بومی خانه های ایرانی با تاکید بر برخی از عناصر پایداری در اقلیم گرم و خشک

معروف ترین و پرکاربردترین مولفه ای که در خانه های بومی ایرانی به چشم می خورد، استفاده فراوان و درست آنها از عنصر بادگیرو حیاط مرکزی است. معماران ایرانی با عنایت به طرز کار این عناصر بناها را با جهت گیری و استفاده از حیاط مرکزی خود و بهره گیریاز بادگیر فضاهای داخلی خانه ها را از شرایط نا مساعد و بادهای نامطلوب خارج حفظ کردهاند. آنها با بکارگیری بادگیرها، از بادهایمطلوب جهت بهبود شرایط محیطی و تهویه مناسب برای فضاهای داخلی بهره بردند و با ادغام بادگیر و حوض های آب در مسیر جریانباد تا حد قابل توجهی در افزایش رطوبت محیطی موثر واقع شدند. این امر که از اصول ساخت شهرهای اقلیم گرم و خشک محسوبمیشود، ضمن تامین هوای خنک و مطبوع برای سکونتگاهای بومی مناصق گرم نقش مهمی در تعامل بین اعضای خانواده و ایجادمحیطی صمیمی ایفا میکرد. از این رو معماری بومی ایرانی به عنوان بخشی از میراث معماری کشور عزیزمان قلمداد می شود، درتبیین ویژگی های فرهنگی، جغرافیایی و اقلیمی منطقه گرم و خشک گامی موثر برداشته است. چرا که معماران بومی با در نظر داشتنویژگی های اقلیمی و با ارائه شیوه های صحیح، توانسته اند شرایط سخت زندگی را در این اقلیم کاهش دهند.

Keywords:

معماری بومی , معماری پایدار , حیاط مرکزی , بادگیر