جایگاه پدیدارشناسی در تحلیل معماری و محیط

اگرچه پدیدارشناس ی اساسا بحثی فلسفی است که در پی شرح آشکارگی و هویدایی بیواسطه پدیدارها بر آگاهی ما است واز سویفیلسوفان بزرگی چون هوسرل، ها یدگر، مرلوپونتی و باشالر شرح و بسط یافته است، اما دامنه نفوذ و تاثیر آن هرگز بر فلسفه محدودنگردیده است، بلکه عرصه های مختلف دانش و هنر از دین و جامعه شناسی گرفته تا نقد هنری را در بر گرفته است. در این میانمعماری و شهرسازی جایگاه ویژه ای دارد. همزمان با تفکر فرانوگرایی که در آن نظریه پردازان معماری و معماران در پی بازخوانیانتقادی معماری مدرن بوده اند، پدیدار شناسی فلسفی توانست نقطه عزیمت مطمئنی را برای آنان فراهم آورد و افقی نو به روی درکو دریافت معماری و محیط بگشاید. این مقاله در پی آن است تا با مطالعه متون اصلی پدیدارشناسان در دو عرصه فلسفه و معماری،وضعیت پدیدارشناسی معماری و محیط را مورد توجه قرار دهد در این راستا ابتدا پدیدارشناسی فلسفی که نقطه عزیمت پدیدارشناسانمعماری بوده مورد بررسی قرارگرفته و با اشاره به تفاوت قرائت های پدیدار شناسان نشان داده می شود که چگونه هر یک بر حسباهداف و دغدغه های خاص خود تلقی متمایزی از قابلیت ها و اهداف پدیدار شناسی دارند در نهایت وضعیت پدیدار شناسی معماری ومحیط در مقایسه با موقعیت پدیدار شناسی فلسفی مطالعه شده و خاطرنشان می گردد که این وضعیت عمدتا متاثر از اندیشه های دوپدیدارشناس برجسته، مارتین هایدگر و موریس مرلوپونتی است.

Keywords:

پدیدارشناسی , معماری , فلسفه , تحلیل محیط , نظریه معماری , کنش معماری