نقش دسترسی در تعامل بین خیابان کامل و توسعه با محوریت حمل ونقل همگانی

وابستگی جوامع امروزی به خودرو، مشکلاتی را در پی داشته است؛ این امر، برنامه ریزان شهری را بر آن داشت که به دنبال دست یابی به راه حل هایی جهت بهبود دسترسی به شیوه های مختلف سفر در شبکه حمل ونقل باشند. یکی از موثرترین راه کارهای ممکن، طراحی معابر با رویکرد خیابان کامل است؛ که راحتی، دسترسی و ایمنی کاربران را فراهم می کند. طراحی این خیابان مستلزم در نظر گرفتن نیاز کاربران اعم از سواره و پیاده، دوچرخه سواران،رانندگان و یا کاربران حمل ونقل همگانی به ترددی ایمن، پاک، راحت و روان است. در این مقاله سعی بر این است تا با بررسی معضلات ترافیکی جوامع شهری درحال توسعه، راه کاری در راستای کاهش ترافیک معابر، افزایش دسترسی، افزایش ایمنی و کاهش تصادفات ارایه شود. یافته­ها حاکی از آن است که رویکردهای مدیریت تقاضای استفاده از وسیله نقلیه شخصی مانند حمل ونقل فعال و توسعه با محوریت حمل ونقل همگانی می توانند مکمل یکدیگر باشند. هم چنین جهت جلب تمایل شهروندان می توان از شاخص دسترسی به عنوان عامل کلیدی بین حمل ونقل فعال و توسعه با محوریت حمل ونقل همگانی استفاده کرد. این شاخص عملا نقطه اشتراک رویکرد عدم توجه به وسیله نقلیه شخصی و اولویت دادن به حمل ونقل انسان محور است که به عنوان مشوق، ارتباط دهنده این نگاه تعاملی است. درنهایت، با ترکیب راه کارهای مدیریت سیستم های حمل ونقل و کاربری زمین مانند رویکرد توسعه با محوریت حمل ونقل همگانی و خیابان کامل، امکان بهبود دسترسی در شبکه حمل ونقل شهری فراهم خواهد شد.

Keywords:

توسعه , حمل ونقل فعال , خیابان کامل , دسترسی , حمل ونقل همگانی