ارائه الگوی توسعه پایدار شهرهای ساحلی (مطالعه موردی: شهر بندرعباس)

تعیین اراضی مناسب برای توسعه و گسترش فیزیکی شهرهای ساحلی و بندری، یکی از تصمیم گیریهای مهم و پیچیده ی مدیران و برنامه ریزان شهری بهحساب میآید. رهیافت اصلی پژوهش حاضر، تشخیص و پیشبینی اراضی مناسب برای توسعه شهر ساحلی بندرعباس برای سالهای آینده میباشد. برای دستیابی به آن، از مولفه های تاثیرگذار در توسعه ی پایدار شهرهای بندری شامل معیارهای اکولوژیکی ۵) زیرمعیار)، کالبدی ۵) زیرمعیار)، فیزیکی ۶) زیرمعیار)، گردشگری ۴) زیرمعیار)، دسترسیها ۶) زیرمعیار) و اجتماعی- اقتصادی ۸) زیرمعیار) استفاده گردید. برای وزندهی به این معیارها از روش تحلیل شبکه ای (ANP) و منطق فازی استفاده گردید. پس از تولید لایه های اطلاعاتی، برای رویه گذاری معیارها و زیرمعیارها از عملگرهای فازی استفاده شد. درنهایت رتبه بندی محلات برای توسعه شهری با تکنیک تاپسیس انجام شد. در گام نهایی از پژوهش، به منظور پیشبینی مسیر افقی توسعه شهری در سال ۲۰۴۰ از طبقه بندی کاربری اراضی بر روی تصاویر ماهوارهای لندست در سالهای ۲۰۰۰، ۲۰۱۳ و ۲۰۲۰ به روش SVM، مدل احتمال زنجیره مارکوف، شبکه عصبیومدل LCM استفاده گردید. نتایج نشان داد معیار اکولوژی و معیار فیزیکی بیشترین تاثیر را در تشخیص اراضی مناسب برای توسعه دارند. حدود ۳۶ درصد از مساحت محدوده ی موردمطالعه دارای اراضی مناسب برای توسعه شهری میباشد؛ اراضی مناسب در بخش مرکزی، نواحی شرقی و نوار ساحلی شهر بندرعباس قرار دارد. محلات خواجه عطا، نایبند جنوبی، سیم بالا، کارگزاری و اسمبیک به ترتیب بیشترین پتانسیل برای توسعه پایدار شهری را دارند.

Keywords:

تحلیل شبکه فازی , توسعه پایدار شهری , تغییرات سرزمین , بندرعباس