تاثیر تداخل زمینه ای و نوع ارائه بازخورد بر عملکرد و یادگیری پارامتر در تکالیف تعقیبی

پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر تداخل زمینه ای و نوع ارائه بازخورد (خود کنترلی و جفت شده) بر عملکرد و یادگیری پارامتر در تکالیف تعقیبی اجرا شد. روش تحقیق: ۹۰ دانشجوی پسر راست دست، بدون تجربه و آشنایی قبلی با تکلیف و با میانگین سنی ۲± ۸/۲۱ سال در این تحقیق شرکت کردند و به صورت تصادفی به ۶ گروه ۱۵ نفری شامل گروه های قالبی، زنجیره ای و تصادفی خودکنترلی و جفت شده تقسیم شدند. تکلیف آزمودنی ها تعقیب هدف نوری روی دستگاه پیروی سنج چرخان با برنامه حرکتی ثابت (مربع) و پارامتر متغیر (سرعت های ۲۰، ۳۰ و ۴۰ دور در دقیقه) با نوع تمرین (قالبی، زنجیره ای و تصادفی) و ارائه بازخورد مختلف بود. زمان باقی ماندن روی هدف (TOT) به عنوان نمره عملکرد افراد منظور شد. آزمودنی ها پس از شرکت در پیش آزمون (۱بلوک ۹ کوششی)، در مرحله اکتساب به مدت ۸ جلسه و هر جلسه ۲ بلوک ۹ کوششی را تمرین و سپس در آزمون اکتساب و بعد از ۷۲ ساعت در آزمون های یادداری و انتقال شرکت کردند. داده ها با استفاده از روش های آماری تحلیل واریانس یک راهه، تحلیل واریانس عاملی مرکب، تحلیل واریانس عاملی مرکب با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح (۰۵/۰P) تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که عملکرد گروه های قالبی خودکنترلی و جفت شده در مرحله اکتساب نسبت به گروه های دیگر معنی دار بود و گروه قالبی خودکنترلی عملکرد بهتری در این مرحله داشتند. همچنین، عملکرد گروه ها در مراحل یادداری و انتقال تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشت. از سوی دیگر عملکرد گروه های بازخورد خودکنترلی از گروه های بازخورد جفت شده در تمامی مراحل آزمون بهتر بود. بحث و نتیجه گیری: به طور کلی نتایج پژوهش حاضر اثر سودمند بازخورد خودکنترلی بر یادگیری پارامتر را نشان می دهد و حمایتی دیگر از فرضیه دوم مگیل و هال (۱۹۹۰) را فراهم می نماید.

Keywords:

بازخورد خود کنترلی , بازخورد جفت شده , پارامتر سرعت , تداخل زمینه ای