صلاحیت اشخاص برای رجوع به داوری تجاری بین المللی (با تاکید برحقوق ایران)

چکیده در این مقاله به منظور تبیین قلمرو اراده درخصوص یکی از اساسی­ترین موضوعات مربوط به داوری، حدود صلاحیت اشخاص حقیقی و حقوقی، برای رجوع به داوری تجاری بین­المللی مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته است. مطالعه و بررسی آرا و اندیشه­های حقوقی، همچنین قواعد و مقررات ملی و بین­المللی حاکم بر داوری تجاری بین­المللی، قوانین نمونه، کنوانسیون ها و قواعد سازمان های داوری بین­المللی، بیانگر این حقیقت است که همواره در موضوع مورد بحث، حاکمیت اصل آزادی اراده مشهود است. البته در برخی نظام­های حقوقی برای اشخاص حقوقی حقوق عمومی محدودیت­هایی از قبیل آنچه در اصل ۱۳۹ قانون اساسی ایران پیش­بینی شده است، به چشم می­خورد؛ لکن این محدودیت­ها که جنبه استثنایی دارند، تنها در قلمرو حقوق داخلی کشورها محترم شمرده می­شوند و در عرصه تجارت بین­الملل، براساس رویه قاطع حاکم بر داوری تجاری بین­المللی، این محدودیت­ها به دلیل مغایرت با نظم عمومی بین­المللی یا نظم عمومی فراملی، نادیده گرفته می­شوند.

Keywords:

Party autonomy , Public order , International arbitration , International commercial , Article ۱۳۹ of Iranian Constitution , واژگان کلیدی: محدودیت های اراده , نظم عمومی , داوری بین المللی , تجارت بین الملل , اصل ۱۳۹ قانون اساسی