تبیین ضرورت مفهوم پردازی تاب آوری فرهنگی در دوران همه گیری کووید-۱۹ (مقاله مروری)

مقدمه: همه­ گیری کووید-۱۹ به ما آموخت صرفا ویژگی­ های زیستی ما برای مقابله با بیماری و مشکلات کافی نیست. تاب­ آوری به فرایند پویای سازگاری مثبت با تجارب تلخ و ناگوار اطلاق می­ شود، که توانایی ما را در کنترل شرایط و دست کاری بهینه موقعیت منعکس می­ کند. این توانمندی شامل ابعادی درونی، نقش تجارب و الگوهای ذهنی، و ابعادی بیرونی، شامل مختصات یا تلاش اجتماع در تسلط بر چالش ­ها است. در پژوهش ­ها صرفا مفهوم تاب­ آوری اجتماعی به­ عنوان بعد بیرونی مورد تاکید قرار گرفته و نقش فرهنگ به­ عنوان یک مولفه­ مستقل و دارای هویت نادیده گرفته شده است. در این­ مقاله الزام مفهوم­ پردازی تاب­ آوری فرهنگی، هدف قرار گرفته شد. در واقع، توانمندی­ هایی که فرهنگ به­ واسطه­ مولفه­ های مختلفی که در اختیار ما می ­گذارد تا بتوانیم در شرایط بحرانی، توانایی سازگاری، تغییر شرایط، و ارتقای عملکرد داشته باشیم، مطالعه شد. مواد و روش کار: این بررسی از لحاظ روش ­شناسی یک مطالعه مروری سیستماتیک بود. در این پژوهش کلیدواژه ­های تاب ­آوری (Resilience)، اجتماع (Community)، فرهنگ (Culture) و سرسختی (Hardness) در مقالات فارسی و انگلیسی ثبت شده در پایگاه­ های PubMed ،Science Direct ، Google Scholar،Magiran ، و SID با اندکس «و» یا "and" در بازه زمانی سال ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۸ جستجو شدند. مقالات به ­دست آمده در مراحل چندگانه­ ارزیابی و در نهایت بررسی بر روی ۲۳ مقاله انجام شد. یافته ­ها: در نتیجه مطالعات بین ­رشته­ ای، مولفه­ های احتمالی این سازه به این شرح است: تعلق و ریشه­ دار بودن، اعتماد، تعهد، حس غرور و پیوندجویی. نتیجه گیری: تاب­ آوری فرهنگی را می­ توان ظرفیت و توانمندی سازگاری و مقابله با بحران به کمک اسلوب­ های تاریخی، اسطوره، آداب و رسوم و باورهای فرهنگی دانست.

Keywords:

resilience , culture , crisis , Covid-۱۹ , تاب آوری , فرهنگ , بحران , کووید-۱۹