مقایسه تاثیر تمرین تناوبی با شدت بالا و تمرین تداومی با شدت متوسط بر عوامل کاردیومتابولیک در بیماران دیابتی نوع دو: یک مرور نظام مند و فراتحلیل

زمینه و هدف: تاثیرات مفید انواع تمرینات ورزشی به عنوان یکی از مداخلات سبک زندگی در مدیریت دیابت نوع دو مطرح است. هدف این مطالعه مروری نظام مند و فراتحلیل، مقایسه تاثیر تمرینات تناوبی با شدت بالا و تداومی با شدت متوسط بر عوامل کاردیومتابولیک در دیابت نوع دو بود. روش ها: جستجوی سیستماتیک مقالات انگلیسی و فارسی منتشر شده در پایگاه های اطلاعاتیPubMed ،Web of Science،Scopus ، SID و Magiran تا آگوست سال ۲۰۲۳ انجام شد. انجام جستجو با استفاده از کلمات کلیدی "high-intensity interval training"، "moderate-intensity continuous exercise"، "cardiometabolic factors" و "type ۲ diabetes" بود. فراتحلیل برای مقایسه تاثیر تمرینات تناوبی و تداومی بر عوامل کاردیومتابولیک در دیابت نوع دو انجام گرفت. تفاوت میانگین و فاصله اطمینان ۹۵% (CI) با استفاده از مدل اثر تصادفی محاسبه شد. ناهمگونی با استفاده از آزمون I۲ و سوگیری انتشار با تحلیل بصری فونل پلات و آزمون Egger بررسی شدند. یافته ها: در مجموع ۱۰ مطالعه شامل ۱۱ مداخله ورزشی و ۲۷۱ آزمودنی مبتلا به دیابت نوع دو فراتحلیل شدند. تمرینات تناوبی سبب کاهش معنی دار انسولین ناشتا ]۰/۰۰۱P=، (۱/۲۵- الی ۰/۶-) ۰/۹۳-=[SMD، مقاومت به انسولین ]۰/۰۰۱P=، (۱/۰۳- الی ۰/۴۳-) ۰/۷۳-= [WMD ، فشارخون سیستولی ]۰/۰۴=P ، (۶/۲۹- الی ۰/۰۱-) mmHg ۳/۱۵-= [WMD، نسبت به تمرینات تداومی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو شد. گلوکز ناشتا ]۰/۲P=، (۷/۹۷- الی ۲/۱۴) mg/dL۲/۹۱-=[WMD، فشارخون دیاستولی ]۰/۵P= ، (۰/۷۷- الی ۱/۵۶)mmHg ۰/۳= [WMD و حداکثر اکسیژن مصرفی ]۰/۰۵=P ، (۰/۰۰۴- الی ۰/۹۹) ۰/۴۹=SMD[ در تمرینات تداومی و تناوبی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو تفاوت معنی داری نداشتند. نتیجه گیری: به نظر می رسد که تمرینات تناوبی نسبت به تمرینات تداومی، یک روش تمرینی مناسب با زمان کارآمد برای بهبود عوامل کاردیومتابولیک در بیماران مبتلا به دیابت نوع باشد.

Keywords:

High-intensity interval training , Moderate-intensity continuous training , Type ۲ diabetes , Blood pressure resistance , تمرین تناوبی با شدت بالا , تمرین تداومی با شدت متوسط , دیابت نوع دو , فشار خون