تاثیر روش بازی درمانی خانواده محور بر تبحر حرکتی و رشد اجتماعی دانش آموزان

هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر روش بازی درمانی خانواده محور بر تبحر حرکتی و رشد اجتماعی دانش آموزان دارای اختلالات یادگیری بود. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و نیمه تجربی است. طرح تحقیق حاضر به صورت پیش آزمون و پس آژمون در دو گروه، بازی درمانی و گروه کنترل بود. جامعه ی آماری موردنظر در بر گیرنده تمامی دانش آموزان دوره ابتدایی در دامنه سنی ۷ تا ۱۱ سال دارای اختلال یادگیری شهر مشهد در سال ۱۴۰۲ بود. نمونه پژوهش شامل؛ ۴۰ نفر از دانش آموزان دارای اختلال یادگیری بود که با روش نمونه گیری هدفمند از مراکز اختلال یادگیری از طریق ابزار مربوطه و توسط کارشناس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. به منظور جمع آوری داده ها از مقیاس رشد اجتماعی وایلند و آزمون رشد حرکتی درشت نسخه ۳ استفاده شد. مداخله بازی درمانی خانواده محور شامل ۱۲ جلسه ۴۵ دقیقه ای براساس پکیج آموزشی آلکسالاین و بر گرفته از نظریه راجرز بود. در این مدت گروه کنترل هیچ مداخله ای در زمینه بازی درمانی دریافت نکرد. در انتهای این مرحله هر دو گروه در پس آزمون شرکت کردند و از طریق مقیاس رشد اجتماعی وایلند و آزمون رشد حرکتی درشت نسخه ۳ مجدد مورد ارزیابی قرار گرفتند. در نهایت داده های توسط روش های آماری تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار Spss۲۱ و Excel استفاده شد. سطح معنی داری برای تمامی فرضیه ها کمتر از ۵ صدم در نظر گرفته شد. یافته ها نشان داد؛ مداخله بازی درمانی خانواده محور بر رشد اجتماعی (p=۰/۰۰۱) و تبحر حرکتی (p=۰/۰۰۱) دانش آموزان دارای اختلال یادگیری تاثیر معناداری دارد و سبب ارتقای رشد اجتماعی و تبحر حرکتی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری شده است. با توجه به یافته های حاضر بازی درمانی خانواده محور را می توان در کنار سایر مداخلات، برای کودکان دارای اختلالات یادگیری جهت بهبود رشد مهارت های اجتماعی و حرکتی مورد استفاده قرار داد.

Keywords:

بازی درمانی , تبحر حرکتی , رشد اجتماعی , کودکان دارای اختلالات یادگیری