اثر موقت نوع و شدت انقباض های ارادی بر برخی از متغیر های الکتروفیزیولوژیکی پرش عمودی ورزشکاران دو و میدانی

هدف: هدف از این پژوهش تعیین اثر موقت نوع و شدت انقباض های ارادی بر برخی از متغیرهای الکتروفیزیولوژیکی پرش عمودی بود. روش شناسی: آزمودنی های این پژوهش 12 نفر از ورزشکاران تمرین کرده دو و میدانی بودند که در 5 روز متفاوت به تصادف یکی از 5 پروتکل گرم کردن (گروه کنترل)، گرم کردن و اجرای نیم اسکوات پویای بیشینه (1RM)، گرم کردن و اجرای یک نوبت 3 تکراری نیم اسکوات پویای زیر بیشینه (75 تا 80 درصد 1RM)، گرم کردن و اجرای یک نوبت 4 ثانیه ای نیم اسکوات ایستای بیشینه، گرم کردن و اجرای یک نوبت 7 ثاینه ای نیم اسکوات ایستای زیر بیشینه 75 تا 80 درصد بیشینه) را اجرا می کردند. 5 دقیقه پس از اجرای پروتک، از آزمودنی ها آزمون پرش عمودی به عمل آمد و فعالیت الکترومایوگرافی (EMG) گروه های عضلانی چهار سر و همبسترینگ در مرحله درون گرای پرش به ثبت رسید. برای تجزینه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه های تکراری استفاده شد. یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که ارتفاع پرش پس از انجام پروتکل های نیم اسکوات پویای بیشینه (10/58 درصد)، نیم اسکوات پویای زیر بیشینه (10/53 درصد) و نیم اسکوات ایستای زیر بیشینه (7/79 درصد) نسبت به ارتفاع پرش گروه کنترل بطور معناداری افزایش یافت (p≤0/05). در حالیکه هیچ تفاوت معنادار آماری بین اندازه گیری تکراری در فعالیت الکترومایوگرافی عضلات چهار سر و همسترینگ یافت نشد(p>0/05). بحث و نتیجه گیری: بنابراین با استفاده از یک گرم کردن ویژه شامل نیم اسکوات با شدت های بیشینه و زیر بیشینه نسبت به گرم کردن معمول می توان عملکرد پرش عمودی متعاقب را بهبود بخشید که به نظر می رسد بیشتر مربوط به تغییرات درون عضلانی باشد.

Keywords:

انقباض ارادی , نیرومند سازی پس فعالی , حداکثر پرش عمودی , فعالیت الکترومایوگرافی عضله