اثر موقت نوع و شدت انقباض های ارادی بر برخی از متغیر های الکتروفیزیولوژیکی پرش عمودی ورزشکاران دو و میدانی

هدف: هدف از این پژوهش تعیین اثر موقت نوع و شدت انقباض های ارادی بر برخی از متغیرهای الکتروفیزیولوژیکی پرش عمودی بود. روش شناسی: آزمودنی های این پژوهش 12 نفر از ورزشکاران تمرین کرده دو و میدانی بودند که در 5 روز متفاوت به تصادف یکی از 5 پروتکل گرم کردن (گروه کنترل)، گرم کردن و اجرای نیم اسکوات پویای بیشینه (1RM)، گرم کردن و اجرای یک نوبت 3 تکراری نیم اسکوات پویای زیر بیشینه (75 تا 80 درصد 1RM)، گرم کردن و اجرای یک نوبت 4 ثانیه ای نیم اسکوات ایستای بیشینه، گرم کردن و اجرای یک نوبت 7 ثاینه ای نیم اسکوات ایستای زیر بیشینه 75 تا 80 درصد بیشینه) را اجرا می کردند. 5 دقیقه پس از اجرای پروتک، از آزمودنی ها آزمون پرش عمودی به عمل آمد و فعالیت الکترومایوگرافی (EMG) گروه های عضلانی چهار سر و همبسترینگ در مرحله درون گرای پرش به ثبت رسید. برای تجزینه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه های تکراری استفاده شد. یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که ارتفاع پرش پس از انجام پروتکل های نیم اسکوات پویای بیشینه (10/58 درصد)، نیم اسکوات پویای زیر بیشینه (10/53 درصد) و نیم اسکوات ایستای زیر بیشینه (7/79 درصد) نسبت به ارتفاع پرش گروه کنترل بطور معناداری افزایش یافت (p≤0/05). در حالیکه هیچ تفاوت معنادار آماری بین اندازه گیری تکراری در فعالیت الکترومایوگرافی عضلات چهار سر و همسترینگ یافت نشد(p>0/05). بحث و نتیجه گیری: بنابراین با استفاده از یک گرم کردن ویژه شامل نیم اسکوات با شدت های بیشینه و زیر بیشینه نسبت به گرم کردن معمول می توان عملکرد پرش عمودی متعاقب را بهبود بخشید که به نظر می رسد بیشتر مربوط به تغییرات درون عضلانی باشد.

اثر موقت نوع و شدت انقباض های ارادی بر برخی از متغیر های الکتروفیزیولوژیکی پرش عمودی ورزشکاران دو و میدانی Keywords:

انقباض ارادی , نیرومند سازی پس فعالی , حداکثر پرش عمودی , فعالیت الکترومایوگرافی عضله