تحلیل زیست پذیری بافت فرسوده شهری با تاکید بر ابعاد کالبدی و اجتماعی (نمونه موردی: محله حلاجان شهر قزوین)

امروزه زیست پذیری بافت های فرسوده، یکی از مهمترین مباحث مطالعات شهری در کشورهای مختلف به شمار می رود که دارای مسائلی در ابعاد مختلف اجتماعی، محیطی، اقتصادی،کالبدی و مدیریتی است.بافت های فرسوده به عنوان بستر زیست انسان ها نیازمند تامین استانداردهای زیست پذیری می باشد. از این رو محله حلاجان واقع در منطقه یک شهر قزوین علیرغم یکی از محلات تاریخی و مهم شهر قزوین محسوب می شود متاسفانه امروزه به دلیل تاسیسات و زیر ساخت های نامناسب با مشکلات متعددی در زمینه کالبدی و اجتماعی مواجه شده است. از همین رو این پژوهش با هدف سنجش وضعیت زیست پذیری بافت فرسوده شهری محله حلاجان شهر قزوین با تاکید بر ابعاد کالبدی و اجتماعی صورت گرفته است. پژوهش حاضر از نوع کاربردی (تحلیلی- توصیفی) می باشد و اطلاعات با استفاده از روش میدانی،اسنادی صورت گرفته و همچنین تحلیل داده ها و اطلاعات با روش تحلیل سوات انجام شده است. پرسشنامه ای در ارتباط با این موضوع میان ۳۰۹ نفر از اهالی ساکن در محله حلاجان توزیع شده است و اطلاعات توصیفی و نظرات تحلیلی از طریق پرسشنامه و مصاحبه به دست آمده است. طبق نتایج به دست آمده از طریق تکنیک سوات و با توجه به اهداف پژهش، در بعد کالبدی ۱۰ راهبرد و سیاست و در بعد اجتماعی نیز ۹ راهبرد وسیاست ارائه شده است. همچنین طبق نتایج حاصل از تحلیل تکنیک سوات از میان عوامل معرفی شده در ابعاد کالبدی و اجتماعی عامل امنیت، حضورپذیری، دسترسی،تنوع کاربری، استفاده از مصالح مناسب و مرمت و بازسازی ساختمان ها به عنوان عوامل کلیدی و تاثیرگذار در آینده زیست پذیری بافت های فرسوده مناطق مورد مطالعه شهر قزوین را می توان نام برد.

Keywords:

زیست پذیری , بافت فرسوده , محله حلاجان , شهر قزوین , تکنیک تحلیلی سوات