تبیین نقش مولفه های فرم معماری و سازه بر توسعه پایداری بلند مرتبه های شهری

بیان مسئله: با رشد روزافزون جمعیت و تغییرات اساسی در روش های زندگی مردم، شیوه جدیدی از شهرسازی در جهان پدید آمد. نیاز به مسکن و تلاش برای حل مشکلات و رفع مقتضیات جوامع امروزی سبب تحول در ساخت و ساز شده است. از یک سو کمبود مسکن ناشی از افزایش جمعیت شهرها و استفاده بهینه از زمین و کاهش هزینه های ناشی از گسترش افقی شهرها؛ احداث ساختمان های بلندمرتبه را به عنوان یک ضرورت در شهرهای بزرگ مطرح کرد. از سوی دیگر علم و تکنولوژی و تحول در توسعه آهن ریخته گری و اختراع آسانسور، مسیر طراحی و ساخت این گونه ساختمان ها را هموار نمود. هرچند ساختمان های بلندمرتبه به سبب ماهیت خود دارای سازه های پیچیده می باشند. اما این موضوع را به اثبات می رساند که ارتباط و پیوندی جدایی ناپذیر بین معماری و سازه وجود دارد. اهداف: در این مقاله از میان وجوه گوناگون تاثیرگذار بر توسعه پایداری بلندمرتبه- های شهری، فرم معماری و وجه سازه ای آن مورد تامل قرار می گیرد. روش پژوهش: پژوهش حاضر دارای روش تحقیق کیفی، تحلیل محتوایی است و داده های پژوهش با استفاده از اسناد و منابع کتابخانه ای و به روش بررسی اسنادی گردآوری شده است. به این صورت که ابتدا ساختمان های بلندمرتبه را از جهت ارتباط میان فرم معماری و سازه مورد بررسی قرار داده می شود و سپس براساس مشارکت این دو، راهکارهایی در جهت بهبود و پایداری بلندمرتبه های شهری ارائه می شود. نتیجه گیری: نتایج این مقاله نشان داد که در روند طراحی ساختمان های بلند، سازه علاوه بر عملکرد ذاتی خود (ایستایی و پایداری) به عنوان مهمترین مسئله در جهت فرم دهی معماری این ساختمان ها است. سازه جزتی از اجزای فرم معماری است. که برای مفهوم دهی و شکل دهی به فضا معماری استفاده می شود. از این رو سازه می تواند کیفیت فضای معماری را افزایش دهد و مسیر دست یابی به پایداری بلندمرتبه ها را فراهم سازد.

Keywords:

ساختمان های بلند مرتبه , فرم معماری , سازه , تعامل سازه و معماری