معناشناسی تاریخی- توصیفی واژه ی «امر» در قرآن کریم
Publish place: Journal of Studies in Applied Language، Vol: 7، Issue: 1
Publish Year: 1402
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 112
This Paper With 29 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_IERF-7-1_005
تاریخ نمایه سازی: 19 فروردین 1403
Abstract:
دستیابی به معانی دقیق و شناخت واژگان هر متنی در گرو پژوهش در علوم خاصی چون معناشناسی است. معنیشناسی تاریخی (در زمانی) مطالعه ی تغییرات معنی در طول زمان است؛ و به زبان انسان به عنوان یک پدیده ی پویا و پیوسته در تغییر مینگرد. این مقاله درصدد بررسی معناشناسی واژهی «امر» در قرآن می باشد که به روش تاریخی- توصیفی انجام شده و بر اساس محور جانشینی و همنشینی موجود میان معانی واژگانی بیان می گردد. نتایج بیانگر آن است که معنای اصلی و مرکزی واژهی «امر»، کار و دستور دادن بوده و دیگر معانی شامل موضوع، مشاوره و مشورت معانی ثانوی این واژه در عصر جاهلی به حساب میآیند. این واژه به عنوان یکی از پرکاربردترین واژگان قرآنی به همراه مشتقاتش ۲۴۹ بار در قرآن آمده است. این واژه به شکل مفرد، ۷۸ بار تکرار شده است که از این تعداد بیشتر به صورت اسمی ظاهر شده و بیشترین همنشینی را با واژه های «الله و رب» دارد. «امر» از واژگان چند وجهی در قرآن است که ۱۹ وجه معنایی برای آن ذکر شده که در ۱۲ وجه آن، اتفاق رای، وجود دارد که از آن جمله می توان به معانی «دستور و فرمان، پیروزی، عذاب، گناه، قتل، فتح مکه، رستاخیز، وحی، منکر، قول، عیسی بن مریم، قضاء، شان و حال، غرق شدن، کثرت، مرگ، مشورت، برحذر داشتن و خصب» اشاره کرد. امر در قرآن را میتوان به سه دسته تقسیم کرد: اموری مربوط به خداوند یا انسان یا شیطان؛ که از این تعداد بیشترین نسبت واژهی «امر» مربوط به خداوند است. اموری که در مورد «اولوا الامر و امر به معروف» است مربوط به انسان و امور مربوط به شیطان با فحشاء و منکر همنشینی داشته است. امر هرگاه به خدا نسبت داده شود به وجود دفعی اشیاء اشاره دارد هرگاه به مخلوق، نسبت داده شود بر وجود تدریجی دلالت داشته و مقید به زمان و مکان است. امر هرگاه با افعال «قضی، اتی و جاء» همراه باشد به معنای عذاب و عقوبت است و آنگاه که با «وبال» و فعل «ذاق» همراه شود به معنای گناه و کفر آمده است. همراهی امر با تدبیر معنای اراده و مشیت الهی را میرساند و همراهیاش با افعال تنزیل به معنای وحی است. مترادفات امر در قرآن «عهد و وصی» بوده که از جهت لازم الاجرا بودن آن امور به جای امر قرار گرفته اند.
Keywords:
Holy Quran , Historical Semantics , Descriptive Semantics , Vocabulary Co-occurrence , Semantics of al-Amr , قرآن کریم , معناشناسی تاریخی , معناشناسی توصیفی , با هم آیی واژگان , معناشناسی امر
Authors
معصومه براتی
Master of Arabic Language and Literature, Faculty of Humanities Literature, Lorestan University, Lorestan, Iran
کبری خسروی
Assistant Professor, Department of Arabic Language and Literature, Faculty of Humanities Literature, Lorestan University, Lorestan, Iran
سیدمحمود میرزایی الحسینی
Associate Professor, Department of Arabic Language and Literature, Faculty of Humanities Literature, Lorestan University, Lorestan, Iran