تاب آوری در مدیریت شهری، مولفه کلیدی برای شهرهای هوشمند

مفهوم تاب آوری، یک مفهوم نسبی، دووجهی و قیاسی بین یک سامانه، سیستم، اجتماع محلی، گروه و خانواده بوده که توانایی بازگشت به گذشته بعد از بروز مشکلات را دارد. به عبارت دیگر، مواقعی که یک سیستم، گروه، خانواده، اجتماع و یا شهر دچار آسیب از انواع مختلف کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی شود و پتانسیل بازگشت به شرایط قبلی خود را داشته (به نوعی حالت الاستیکی داشته به طوری که مانند یک فنر بعد از کشیده شدن به جای اولیه خود بازگردد) و در این بازگشت، زیرساخت ها متحمل کمترین آسیب و خسارت شوند، واژه تاب آوری معنا پیدا می کند. مدیران شهری، چه در قالب مدیریت شهری و چه در قالب مدیریت سرمایه های اجتماعی، باید با ایجاد بسترهای مناسب، تاب آوری شهری در راستای توسعه پایدار شهری را محقق سازند. مقاله حاضر در پی آن است که ابتدا رابطه بین تاب آوری شهری در بعد مدیریت شهری و شهر هوشمند را مشخص نموده و سپس به نقش مدیریت شهری در اجرای برنامه ریزی های کوتاه مدت و بلندمدت شهری در راستای تبیین راهکارهایی جهت نیل به شهری تاب آور بپردازد. در این مطالعه، ارتباط بین افزایش تاب آوری شهری و شهر هوشمند و نقش مدیران شهری در این راستا مورد بررسی قرار گرفته است. بررسی منابع موجود در این زمینه نشان می دهد، همواره ظرفیت ها و پتانسیل های فراوانی در شهرها وجود دارد که در بسیاری از موارد نادیده گرفته می شود زیرا توجه ویژه به این ظرفیت ها نیازمند صرف وقت و تامل بسیار بوده و به مقایسه بهتر و استخراج ارتباط بین شهر هوشمند و تاب آوری مدیریت شهری نیاز دارد که می بایست سازوکار آن توسط مدیریت شهری، آن هم با دید توسعه پایدار شهری صورت پذیرد. شهرداری ها به عنوان نهاد مدیریت شهری، لازم است ظرفیت ها و پتانسیل های موجود در شهرها را شناسایی نموده و در کنار سایر منابع مربوط به تاب آوری شهری، این ظرفیت ها را در اختیار متخصصان هوشمند سازی شهری قرار دهند تا آنان با استفاده از تکنولوژی و منابع انرژی های نو و حتی مدیریت هوشمند، شهر را از لحاظ تاب آوری بهبود بخشند.

تاب آوری در مدیریت شهری، مولفه کلیدی برای شهرهای هوشمند Keywords:

تاب آوری شهری , شهر هوشمند , مدیریت شهری هوشمند , توسعه پایدار شهری