بررسی ابعاد مشارکت عمومی موثر در ارزیابی اثرات محیط زیستی

ارزیابی اثرات محیط زیستی به عنوان یک رویه نظارتی برای افزایش پایداری فعالیت های اقتصادی از طریق کاهش تاثیر بر مولفه های محیط زیستی شناخته می شود و مشارکت عمومی به عنوان یک الزام قانونی در فرآیند ارزیابی اثرات محیط زیستی این امکان را فراهم می کند تا اثرات منفی محیط زیستی شناسایی و به حداقل برسد، اثرات مثبت افزایش یابد و یادگیری توسط تیم برنامه ریزی و عموم مردم ارتقا پیدا کند و از فرآیندهای تصمیم گیری دموکراتیک تر حمایت شود.اخیرا با افزایش آگاهی و حساسیت نسبت به حفاظت از محیط زیست ، محققان و متخصصان استدلال می کنند که یک سیستم موثر ارزیابی اثرات محیط زیستی باید شفاف باشد و شامل مشارکت عمومی موثر باشد. با این حال، ابعاد، اهداف و شیوههای متنوع مشارکت عمومی ، ممکن است سطوح پذیرش آن را توسط دولت در فرآیند ارزیابی اثرات محیط زیستی متمایز کند و در نتیجه منجر به اثرات متفاوتی شود. بنابراین ، در این مقاله قصد داریم مروری جامع از معنا، اهداف و ابعاد مشارکت عمومی در ارزیابی اثرات محیط زیستی ارائه کنیم . امید است این کار، نقطه شروعی برای دست اندکاران در تعریف نقش اساسی و اهمیت بالای مشارکت عمومی در عملکرد ارزیابی اثرات محیط زیستی باشد. مطالعات مورد بررسی علاوه بر ابعاد مختلف مشارکت عمومی ازجمله چرایی ، چگونگی و اهداف مشارکت عمومی در ارزیابی اثرات محیط زیستی آن را در یک چارچوب دوبعدی تحلیلی از منظر میزان مشارکت و سطح تعارض مورد بحث قرار داده اند. نتایج بررسی ها تاکید محققین را بر این موضوع نشان می دهد که مشارکت عمومی موثر و معنادار یک جزء اساسی از فرآیند ارزیابی اثرات محیط زیستی برای ایجاد تعادل بین ذینفعان و پایداری در محیط است و مشارکت موثر عمومی وابسته به این موضوع است که : چه کسانی درگیر هستند (فراگیری )، چگونه درگیر هستند (شدت) و چه تاثیری بر فرآیندها می گذارند( اقتدار). اما در پایان فقدان حمایت قانونی و موانع نهادی مشارکت عمومی از جمله فرهنگ آمرانه ، انتشار ناکارآمد اطلاعات، فرصت های نابرابر و کمبود زمان و منابع ، را می توان به عنوان جدی ترین عوامل در عدم دستیابی به مشارکت عمومی موثر در ارزیابی اثرات محیط زیستی قلمداد کرد.

Keywords:

ارزیابی اثرات محیط زیستی (EIA) , مشارکت عمومی , ابعاد مشارکت , مشارکت عمومی موثر , چهارچوب دوبعدی مشارکت