بررسی عدالت توزیعی کاربری فضای سبز در منطقه ۴ شهر تبریز با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS)

مفهوم توسعه پایدار مبتنی بر ایجاد تعادل در محیط است و شهرها به لحاظ مکانی مهم ترین نقطه تلاقی انسان و محیط می باشند فضاهای سبز شهری با ایجاد تعادل در ارکان توسعه پایدار که شامل پایداری اقتصادی ، اجتماعی ، زیست محیطی ، کالبدی و حقوقی ما را در رسیدن به این اهداف و دستیابی به شهری پایدار یاری می کند. محدوده منطقه ۴ شهرداری تبریز یکی از مناطق شهری استراتژیک و مهم به شمار می رود موقعیت این منطقه به عنوان بافت مرکزی کلانشهر تبریز اهمیت گسترش فضاهای سبز و پارک های شهری را دو چندان کرده است این پژوهش از نظر روش تحقیق از نوع تحلیلی توصیفی است که با ماهیت کاربردی ارائه شده است اطلاعات و داده های اولیه پژوهش به دو شکل اسنادی و میدانی جمع آوری گردیده است . در پژوهش حاضر تلاش شده است تا فضای سبز شهری منطقه ۴ تبریز به عنوان معیار سنجش پایداری مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته و در ادامه با استفاده تلفیقی از قابلیت های GIS و با توجه به شاخص های توسعه پایدار شهری الگوی مناسب از چیدمان مکانی فضایی فضای سبز شهری در محدوده مورد مطالعه ارائه گردد. بر اساس بررسی های انجام گرفته میزان رشد فضای سبز شهری تبریز در ۵ سال اخیر علی الخصوص در سال ۱۳۹۰ روند افزایشی داشته و سرانه آن در ۲ سال اخیر ۵,۰ مترمربع افزایش یافته است همچنین نتایج حاصل در سرانه فضای سبز محدوده مورد مطالعه و مقایسه آن با استانداردهای مطرح در این زمینه نشان داد که میزان سرانه فضای سبز در این منطقه در وضعیت مناسبی قرار ندارد. در بحث دسترسی و توزیع هم کاربری فضای سبز در منطقه ۴شهر تبریز دارای وضعیت نامناسبی است .

Keywords:

فضای سبز , عدالت توزیعی , کلانشهر تبریز , GIS