تبیین شاخص های دسترسی به زیرساخت سبز شهری

دسترسی به زیر ساخت های سبز شهری یک جنبه حیاتی از برنامه ریزی شهری مدرن است که به طور مستقیم بر رفاه ساکنان و پایداری محیطی مناطق شهری تاثیر می گذارد. زیر ساخت های سبز شهری شامل پارک ها، باغ ها، بام های سبز، جنگل های شهری و دیگر فضاهای سبز می شود که مزایای بی شماری از جمله بهبود کیفیت هوا و سلامت روان تا انسجام اجتماعی و حفظ تنوع زیستی دارد و به کیفیت کلی زندگی ساکنان شهری کمک می کند. علاوه بر این، زیر ساخت های سبز شهری نقش اساسی در کاهش چالش های زیست محیطی مرتبط با شهرنشینی ایفا می کند. با این حال، مزایای زیر ساخت های سبز شهری تنها زمانی می تواند به طور کامل تحقق یابد که این فضاها به راحتی برای همه ساکنان قابل دسترسی باشد. همچنین توزیع عادلانه فضاهای سبز در سراسر محله ها ضروری است تا اطمینان حاصل شود که هر بخش از جمعیت می توانند از مزایای که ارائه می دهند بهره مند شوند. ایجاد دسترسی عادلانه به زیر ساخت های سبز شهری یکی از مهم ترین خصوصیات یک شهر خوب است در این مقاله ضمن بررسی مبانی نظری با روش توصیفی - تحلیلی و مطالعات کتابخانه ای به بررسی شاخص های موثر بر میزان درسترسی شهروندان به زیر ساخت اکولوژیک شهری پرداخته شده و شاخص های مهم آن از جمله موقعیت و ویژگی های کالبدی - فضایی مجاورت فضایی حمل و نقل، اجتماعی و فردی و معیارهای هریک به عنوان راهنمایی برای برنامه ریزان شهری در راستای ارتقا دسترسی پایدار به زیر ساخت سبز در شهرها ارائه گردیده است.

Keywords:

دسترسی , عدالت فضایی , زیر ساخت سبز شهری , پایداری