تاثیر شعردرمانی بر افسردگی و امیدواری و احساس گناه مراجعین بهزیستی

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر شعردرمانی بر افسردگی و امیدواری و احساس گناه مراجعین بهزیستی بود. پژوهش حاضر یک مطالعه آزمایشی ومیدانی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه یا کنترل بود. جامعه مورد مطالعه این پژوهش ۸۰ نفر از مراجعین بهزیستی (مرد و زن) دارای تحصیلات دیپلم به بالا بودند که برای گرفتن خدمات مشاوره ای به مراکز بهزیستی سبزوار مراجعه کردند. از بین این اشخاص، ۳۰ نفر به روش هدفمند انتخاب شدند و با گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جای گرفتند. بعد از گمارش اعضا، ۷ جلسه شعردرمانی (هر جلسه ۹۰ دقیقه) در قالبهای شعری مختلف برای گروه آزمایش اجرا شد. به منظور گردآوری داده ها از پرسشنامه های افسردگی بک((۱۹۸۷، امیدواری اشنایدر و همکاران((۱۹۹۱ و احساس گناه گلوگر و جونز((۱۹۹۲ استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کواریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته-های تحقیق نشان داد که میانگین متغیر افسردگی و احساس گناه در گروه آزمایش کمتر از گروه کنترل است و میانگین متغیر امیدواری در گروه آزمایش بیشتر از گروه کنترل است. با توجه به معناداری اثر عضویت گروهی، این به معنای این است که شعردرمانی توانسته است بر کاهش افسردگی و احساس گناه و افزایش امیدواری مراجعین بهزیستی اثربخش باشد.

Keywords:

شعردرمانی , افسردگی , امیدواری , احساس گناه