تحلیلی بر نقش برنامه ریزی ارتباطی در تحقق مشارکت اجتماعات محلی (مطالعه موردی: محله مرادآباد شهر چابهار)

در اوایل قرن بیستم نظریه های شهرسازی به طور عمده کالبدمحور بود و موفق نشدن برنامه ­ها در رسیدن به اهداف این باور را تقویت کرد که فقدان مشارکت­های مردمی در طراحی، اجرا و ارزیابی طرح­ها و برنامه ­ها موجب ناکامی آن ها شده است؛ ازاین رو در واکنش به این موضوع، مفهوم مشارکت به عنوان دخالت شهروندان در تصمیم­ گیری­های عمومی و برنامه­ریزی در زمینه ­های مربوط به آن در مرکز توجه برنامه­ریزان قرار گرفت؛ بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش برنامه­ریزی ارتباطی در تحقق مشارکت اجتماعات محلی محله مرادآبادچابهار انجام شد. پژوهش حاضر به لحاظ نحوه گردآوری داده­ها، جزو تحقیقات توصیفی-تحلیلی بود و اطلاعات از دو روش­ کتابخانه­ای-اسنادی و روش­ میدانی (پرسش نامه ­و مصاحبه) جمع آوری شد. ساکنین محله مرادآباد جامعه آماری این پژوهش را تشکیل دادند که با استفاده از فرمول کوکران ۳۸۵ نفر به عنوان حجم نمونه برای تکمیل پرسش نامه­ها در طیف پنج گزینه­ای لیکرت انتخاب شدند. برای تجزیه­وتحلیل داده ها از آزمون­های تی تک نمونه و ضریب همبستگی پیرسون در محیط نرم افزار SPSS و برای تولید نقشه از نرم افزار ArcGIS بهره گرفته شد. تحلیل حاصل از یافته ­ها در شاخص­های مشارکت اجتماعی برای شاخص اعتماد اجتماعی با میانگین ۱۵/۳ (بیشتر از حدوسط)، شاخص تشریک مساعی با میانگین ۳۵/۳، ارتباط اجتماعی با میانگین ۲/۳ و تعلق اجتماعی با میانگین ۱/۴ و سطح معناداری کمتر از ۰۵/۰ بیانگر آن است که مشارکت مردم و ساکنین در تبدیل محله به شرایط زیست پذیرتر، تاثیردرخورتوجهی داشته است؛ بنابراین با توجه به اینکه مجموع مقیاس­ها در سطح معناداری کمتر از ۰۵/۰ قرار داشت و مقدار میانگین کل برابر با ۴۳/۳ بود، نتیجه نهایی این پژوهش بیانگر ارتباط معناداری بین برنامه­ ریزی ارتباطی با مشارکت اجتماعی در محله مرادآباد است.

Keywords:

برنامه ریزی ارتباطی , مشارکت اجتماعی , تسهیلگری , محلات ناکارآمد , مرادآباد چابهار